Miracolo a Milano ***1/2

Regie: Vittorio De Sica (1951)

Deze markante film (over een stel zwervers die van hun vuilnisbelthuisjes worden verjaagd als er olie gevonden wordt, maar gered worden dankzij uhmm.. goddelijke interventie) van Vittorio De Sica is een stuk luchtiger en toegankelijker dan zijn echt Neorealistische werken. Het is een parabel (het begint zelfs met de tekst ‘er was eens…’) en is het dichtst wat De Sica gekomen is bij Hollywood: het heeft meer verwantschap met een kerstfilm van Disney of Frank Capra dan met een Rossellini. Simplistisch en sentimenteel is De Sica natuurlijk altijd al geweest, maar zelden gebruikte hij meer stereotypen dan in deze film, wat op zich niet eens erg is want dankzij deze simpele zwart-wit schets komt de boodschap van de film duidelijk over. De film kent ook redelijk wat merkwaardige humor: zo lijkt de scène waarin een stel zwevers in een spotlicht, die voor zonnestralen moet doorgaan, staan te trappelen om het warm te krijgen, compleet met ‘Lux Aeterna’-achtig micropolyfoon gezang rechtstreeks uit een Bela Tarr film gewandeld en is de scène waarin twee aristocraten gehuld in bontjas elkaar overbieden en elkaar letterlijk als een hond beginnen over te blaffen behoorlijk merkwaardig, terwijl het moment waarop de arme stumpers een luxe huis binnendringen een welhaast Buñueliaans karakter heeft. Om nog maar te zwijgen van een man die letterlijk door een tros ballonnen de lucht invliegt (en werd daar nu bijna een baby een stofzuiger ingezogen?)… Ik vind het niet zijn beste werk en de echt ascetische cynici moeten dit (maar ook andere De Sica werken) vermijden, maar als je je instelt op een lichtvoetige De Sica dan kun je je met deze charmante film behoorlijk vermaken. Ja, vermaken met een De Sica. Maar deze heeft zelfs (toegegeven: hele slechte) special effects…