Café Lumière ****

Regie: Hou Hsiao-hsien (2003)

Café Lumière is een hommage aan de veelgeprezen Japanse regisseur Yasujiro Ozu van de Taiwanees Hou Hsiao-hsien. Dat het een hommage aan Ozu is, is niet alleen terug te vinden in de thematiek (de spanning tussen ouders en hun opgroeiende kinderen en het hectische ritme van het dagelijkse leven), maar ook in de stijl; zo komt Ozu’s baanbrekende 360° cinematografie enkele malen direct terug: de eerste keer dat Yoko bij haar ouders op bezoek komt bijvoorbeeld is een vrijwel directe kopie van een scène uit ‘Tokyo Story’ of ook tijdens de twee scènes bij de knul in de boekwinkel is de camera op exact tegenovergestelde posities geplaatst. Hoezeer de stijl echter door Ozu beïnvloed is, het is ook overduidelijk Hou’s eigen stijl: met zijn lange, onafgebroken takes observeert hij zijn karakters in hun omgeving en schetst daarmee een portret van modern Japan, net zoals Ozu een portret van zijn Japan schetste. Maar in de onafstandelijke (close-ups zijn volstrekt afwezig) stijl schuilt voor mij ook een beetje het probleem van deze film, iets dat ik wel vaker heb bij de films van Hou; ik apprecieer de technische virtuositeit en het trage hypnotiserende ritme, maar mis toch een beetje een emotionele binding. Dat is iets wat ik bij Hou’s volgende film ‘Three Times’ wel had en daarom is deze film voor mij niet het meesterwerk waar ik op gehoopt had.