Husbands (John Cassavetes, 1970) ***1/2

Ik had deze Cassavetes nog nooit gezien en het is helaas niet direct zijn beste, het is een wat afgevlakte variant van de typische Cassavetes visie. Wat het meeste miste waren de onverwachte wendingen in sfeer en toon binnen een scène, de echt explosieve momenten en de emotionele diepgang die zijn beste werk wel heeft. Ook visueel had het niet de echte intensiteit en directheid die je vaak bij hem ziet, het voelde vaak meer aan als een gestroomlijnde studiofilm. Toch is het visueel onmiskenbaar Cassavetes, omdat zijn camera enkel interesse heeft in de personages. Nu heeft Cassavetes natuurlijk nog nooit establishing shots gebruikt, maar in ‘Husbands’ krijg je echt nergens een overzicht van de locaties, omdat de camera constant enkel in de acteurs geïnteresseerd is. Het is in dat opzicht dus het tegenovergestelde van bijvoorbeeld de gemiddelde Western met zijn vele wijde shots van vlaktes of een Doris Wishman film, waarin de camera meestal in alles geïnteresseerd is behalve de personages. Zie hiervoor bijvoorbeeld de sequentie in het casino, waarin je niemand anders ziet behalve de drie hoofdpersonen en de mensen met wie zij praten, zelfs de casino spelletjes die ze spelen gebeuren volledig buiten beeld.

De film kende enkele sterke scènes, waarbij vooral het moment met de dame met het rode hoedje een intrigerend moment was omdat in die scène letterlijk de visie van Cassavetes op het leven en zijn idee van regisseren tot leven komt. De vrouw moet daarin een liedje zingen, maar doet dat zonder passie, ze reciteert enkel de woorden, waarop de drie Husbands volledig door het lint gaan en haar proberen te pushen tot iets waar passie in zit en waar ze achter staat. De scène is letterlijk een registratie van de wijze waarop Cassavetes met zijn acteurs omging tijdens het filmen en de manieren waarop hij probeerde om echte emoties uit zijn acteurs te halen – niet enkel mensen die een tekst opdreunen. Vier jaar later zou Cassavetes deze metafoor uiteraard nog veel verder uitwerken door er een hele film aan te wijden, ‘A Woman under the Influence’.

Al met al is ‘Husbands’ echter niet volledig geslaagd. Als we de vergelijking met jazzmuziek die vaak met Cassavetes in verband gebracht wordt doortrekken, dan kun je zeggen dat ‘Husbands’ een niet bijzonder creatieve improvisatie is, een improvisatie die niet echt ergens heen gaat waardoor het een beetje gezapig genoedel wordt – zonder de volstrekt onverwachte momenten van genialiteit.