Australia (Baz Luhrmann, 2008) *1/2

Hemeltjelief, wat een deceptie! Alsof ‘Gone with the Wind’, ‘Walkabout’ en ‘The Last Wave’ een onzalig huwelijk zijn aangegaan. Het grootste euvel van de film is dat Luhrmann’s stijl simpelweg niet compatibel is met het genre van het avonturenepos. In zijn eerste drie films is hij de postmodernist bij uitstek, iemand die net als John Zorn tijdens Naked City eclecticisme tot kunst verheven heeft en een soort esthetiek van sensory overload er op nahoudt. Alsof hij zit te flipperen in een veel te kleine flipperkast waarin de bal constant terugkaatst van iedere wand waardoor het je begint te duizelen voor de ogen. Het is allemaal te hysterisch en te veel uitzinnigheid voor zijn eigen bestwil, maar daarin schuilt nu juist de opwinding van zijn werk, het is teveel creativiteit per vierkante meter. In ‘Australia’ is ie in een gigantische hal gaan flipperen en hoe hard hij ook probeert, de bal vindt nooit de wanden waardoor de echte uitzinnigheid uitblijft. Niet dat hij dat niet probeert, integendeel, het voelt aan als een kind in een snoepwinkel met te veel zakcentjes, maar het oppervlakte dat de flipperbal bestrijken moet is simpelweg te groot en hoe vaak hij ook flippert, de bal verdwijnt iedere keer in de zijgoot. Ook visueel is Luhrmann’s stijl en het genre als water en vuur, het blijft constant ergens in niemandsland hangen. Want aan de ene kant probeert hij duidelijk een klassieke epische film te maken met bijbehorende stijl, maar aan de andere kant kan hij het toch niet laten om zijn eclecticisme te laten botvieren, waardoor het allemaal vlees noch vis is. Het punt is ook dat Luhrmann’s visie per definitie een soort fantasiewereld oplevert, een fantasiewereld die niet samengaat met het realisme wat het epos dicteert. Want waar de karikaturale scheiding tussen goed en slecht in films als ‘Strictly Ballroom’ of ‘Moulin Rouge!’ zo goed past binnen het algehele krankzinnige universum, daar wordt de geloofwaardigheid van ‘Australia’ er danig door aangetast, omdat in een film als deze geen stripfiguren maar ‘echte’ mensen rond horen te lopen. Het resultaat is echt een ronduit belachelijke film.