Who’s Afraid of Virginia Woolf? *****

Regie: Mike Nichols (1966)

Oh mijn god, wat een meesterwerk! Het voelde aan alsof John Cassavetes een toneelstuk van Tennessee Williams verfilmd had. Niet dat de stijl zo slordig is als die van Cassavetes, maar deze film weet de kleine details evengoed te vangen – je hebt echt het gevoel dat er hier vier mensen een dronken avond beleven net als in ‘Faces’. Scènes gaan ook eindeloos lang door waardoor er een bijzondere spanningsboog ontwikkeld wordt, vaak ook met veel close-ups waardoor de intensiteit soms hoog oploopt en de emotionele duimschroeven ernstig hard worden aangedraaid. De stemmige zwart-wit fotografie van Haskell Wexler (wiens naam ik 100% zeker kende maar na een blik op zijn oeuvre zou ik niet weten waarvan ik hem moet kennen) giet het geheel in indrukwekkende visuele vorm, terwijl de melancholische muziek van Alex North zorgt voor de broodnodige adempauze. Maar het is natuurlijk een verfilmd toneelstuk en de acteerprestaties zijn waar deze film om draait en Mike Nichols toont zich een meesterlijk acteursregisseur. Elizabeth Taylor en Richard Burton zijn werkelijk George en Martha en ze geven beiden een masterclass in acteren, daarbij overigens ook nog eens sterk ondersteund door Sandy Dennis en George Segal. Nu heb je met zulke acteerkanonnen goed vlees in de kuip maar het is goed te merken dat de regisseur en acteurs elkaar goed kenden want dergelijke intimiteit kan niet zomaar verkregen worden. Maar de grootste overwinning van ‘Who’s Afraid of Virginia Woolf?’ is dat het een theatrale productie zeer vakkundig weet om te zetten in een filmische productie, zonder daarbij de theatrale oorsprong te verloochenen. Het is daarmee een tekstboekvoorbeeld van hoe je een toneelstuk verfilmen moet.