The Burmese Harp ***

Regie: Kon Ichikawa (1956)

Nou ja, wat een domper was dit zeg. Om het heel cru te zeggen: dit verhaal had in vijf minuten verteld kunnen worden en de tussenliggende tijd tussen begin en eind rechtvaardigde wat mij betreft niet de langere speelduur. Het voelde aan alsof ik naar een kunstzinnige variant van het middendeel van ‘Saving Private Ryan’ zat te kijken en dat is geen compliment. Ik vond het nogal een sentimentele hap allemaal en de mooie boodschap dat muziek iedereen kan verenigen in moeilijke tijden – ik weet het niet…er kleeft iets EO-achtigs aan. De zwart-wit fotografie was bij vlagen nog best mooi, maar ook niet direct overweldigend of zo. Volgende keer beter misschien.