Home from the Hill ****1/2

Regie: Vincente Minnelli (1960)

Soms zou ik er een dagtaak van willen maken om de films van Vincente Minnelli te bestuderen, de persoon die ik langzamerhand toch echt als mijn favoriete regisseur uit de Klassieke Hollywoodperiode zou moeten gaan bestempelen. Een Minnelli film draait natuurlijk voor een zeer groot deel om het decor, de kostuums en de wijze waarop hij kleuren gebruikt om een superieur esthetisch effect te verkrijgen. Andrew Sarris verwierp Minnelli om deze reden, met zijn beroemde uitspraak dat Minnelli meer ‘geloofde in schoonheid dan in kunst’ maar het is een van de keren dat Sarris er naast zat. Normaal gesproken heb ik iets tegen louter mooifilmerij en ben ik terughoudend bij een te grote nadruk op uiterlijk en schoonheid. Bij Minnelli is dat echter absoluut niet het geval, integendeel, want hij gaat er zo consistent mee om en bovendien op zo’n vreselijk hoog niveau dat het een functie van zichzelf gaat vervullen. Hij verpakt zijn films als het ware in een hoogwaardige verpakking, waarbij de verpakking op zich al reden genoeg is voor veel aandacht, zonder daarbij de inhoud te verwaarlozen, want Minnelli is absoluut niet enkel verpakking. Juist omdat ze hand in hand gaan is hij zo’n groots artiest.

Voor deze film had Minnelli de hulp van niemand minder dan Walter Plunkett, een van de belangrijkste kostuumontwerpers van Hollywood en de decors en kostuums zijn hoofdzakelijk in sobere herfstkleuren gemaakt, waarmee de film een geheel eigen smoel krijgt en ook nog eens een opmerkelijk contrast vormt met de uitbundige pastelkleuren waarmee zijn musicals vaak vol zitten. De rode en bruine tinten die het kleurenpatroon domineren geven de film ook een zekere melancholie, een prachtig voorbeeld van de manier waarop Minnelli zijn kleuren en aankleding gebruikt om een bepaald effect te genereren, want de kleuren reflecteren het emotionele palet van de film. Net zoals een schilder ieder detail in zijn schilderij nauwkeurig overdenkt, is er ook niets in een Minnelli film wat er zomaar staat: ieder rekwisiet, iedere kleur, iedere positionering van een personage: de gehele mise-en-scène is door de maestro volledig gechoreografeerd.

Maar zoals eerder gezegd blijft het bij Minnelli niet bij enkel een verhoogd esthetisch effect en is het geen style over substance, de inhoud is net zo belangrijk. En de broeierige inhoud van deze film behoort tot de beste uit zijn carrière. De film neemt met zijn 150 minuten de tijd maar dankzij deze rustige opbouw krijg je wel geloofwaardige karakters die een geloofwaardige ontwikkeling doormaken en geloofwaardige problemen tegemoet gaan. Familiemelodrama’s als deze hebben natuurlijk nooit een wereldvernieuwende boodschap of schokkende plottwists, daar is het niet het genre voor. Maar met een vakkundig geschreven scenario en goede acteurs kunnen dit soort films tot diep in je ziel snijden en dat is hier dus het geval. Robert Mitchum doet wat ie altijd doet eigenlijk, maar hij kan dat als geen ander en is altijd een genot om naar te kijken. Eleanor Parker geeft bijzonder goed tegengas als de echtgenote en hun scènes samen zijn soms puur vuurwerk in onderhuidse spanningen. Aan het begin van hun loopbanen schitteren de jonge George Peppard en George Hamilton en vooral die laatste was eigenlijk gewoon een hele leuke knul toen ie nog jong was en hij brengt een mooie combinatie van onschuld en volwassenheid naar zijn rol.

Maar boven alles is ‘Home from the Hill’ wat mij betreft een (late) triomf van het Hollywood Studiosysteem, het is een film die tegenwoordig bijna niet meer gemaakt zou kunnen worden. Alles ademt vakmanschap, subtiliteit en klasse uit; Minnelli wist als geen ander hoe hij de technische perfectie van het systeem in zijn voordeel moest gebruiken, waarbij alle departementen van de filmcrew harmonieus samenwerken onder zijn auspiciën – hij is misschien wel de meest archetypische studioregisseur die er ooit geweest is.

Als je kunt genieten van films als ‘Rebel without a Cause’, ‘Bigger than Life’, ‘East of Eden’, ‘Cat on a Hot Tin Roof’, ‘Written on the Wind’ of ‘Some Came Running’, dan val je met deze film in dezelfde glanzende prijzenkast. En als je al die films niet kent dan wordt dat hoog tijd.