On Dangerous Ground ****1/2

Regie: Nicholas Ray (1952)

Een zeer hoog aangeslagen film noir van Nicholas Ray en een film die ik al tijden wilde zien en hij heeft me zeker niet teleurgesteld - ik vind hem voorlopig beter dan de twee andere noirs van zijn hand die ik gezien heb: ‘They Live by Night’ en ‘In a Lonely Place’. Het is absoluut niet moeilijk om na het kijken van deze film te begrijpen waarom de latere Nouvelle Vague regisseurs (en dan met name Godard) Ray op zo’n voetstuk plaatsten, want dit is het type termite art territorium dat zij zelf zouden gaan ontginnen. De vele snelle shots en ietwat hakkelige montage, het schudderige handcamerawerk, intense close-ups, het gebruik van onconventionele camerastandpunten: het verlaat alle idealen van het nog steeds heersende Hollywood Studio Systeem en brengt een zeer prettige nerveuze energie naar de film, een energie die Godard tot het maximum zou drijven in zijn ‘A Bout de Souffle’. Emotionele intensiteit is altijd zo’n Ray stokpaardje en ook dat is hier zeer duidelijk aanwezig, met immorele en ambigue karakters in plaats van de eenvoudig te doorgronden en morele karakters die de meeste Hollywoodfilms nog steeds domineerden. Nu zijn deze visuele en thematische elementen uiteraard een kenmerk van de algehele film noir stijl, maar in de handen van Ray worden de emoties allemaal nog een beetje extremer gemaakt en wordt het allemaal nog verder over de top geduwd, vaak akelig dicht tegen het hysterische aanschurkend; het is wat ik altijd zo in Ray waardeer en ook hier levert hij zijn heerlijk paradoxale mengeling van rauw realisme en overtrokken melodrama. Robert Ryan is niet direct mijn favoriet, maar ik moet hem nageven dat hij het hier erg sterk doet, ongetwijfeld geholpen door acteursregisseur Ray, terwijl ik Ida Lupino sowieso altijd graag mag zien en de wijze waarop ze hier door Ray geïntroduceerd wordt is niets minder dan fantastisch. De muziek van Bernard Herrmann tenslotte maakt het geheel af. ‘On Dangerous Ground’ is film noir én Nicholas Ray op zijn best.