The Miracle Worker ****1/2

Regie: Arthur Penn (1962)

Wat betreft de films van Arthur Penn was ik nog niet verder gekomen dan ‘Bonnie and Clyde’ en ‘Night Moves’ dus mede daarom was deze film zo’n heerlijk aangename verrassing. ‘The Miracle Worker’ is namelijk een klein meesterwerk, een prachtige combinatie van emotionele doorwrochtheid en de nodige stilistische bravoure. Het is een verhaal over een 7-jarig meisje (Patty Duke) dat niet kan zien of horen, feitelijk een wild kind is dus en door lerares Anne Bancroft de weg gewezen wordt van volledige onhandelbaarheid richting een zekere geciviliseerdheid. Over een onderwerp als dit zijn veel films gemaakt en in de verkeerde handen kan het erg snel uitslaan richting een walgelijk kleffe hap a la Stanley Kramer, maar net als Truffaut’s ‘L’Enfant Sauvage’ weet deze film de echt overtrokken sentimenten vakkundig buiten de deur te houden. Natuurlijk spelen emoties een belangrijke rol, maar de film weet een bijzondere mengeling van drama, humor en realisme te bewerkstelligen, niet in de laatste plaats door de voortreffelijke acteerprestaties van zowel Bancroft als Duke. In hoofdzakelijk fysieke performances zetten beiden een prestatie van formaat weg, waarbij vooral enkele lang uitgerekte scènes tussen beide vrouwen een indringendheid en directheid weten te creëren die je echt grijpen. Visueel gezien is Penn zeer op dreef in deze film, zonder dat ik nu direct kan omschrijven waarom: voorlopig kan ik enkel melden dat het er mooi en sterk uitzag, hoewel de bijzondere belichting een direct in het oog springend element is. Een indrukwekkende rolprent.