Letters from Iwo Jima ****

Regie: Clint Eastwood (2006)

Nee, ik heb het broertje van deze film helaas nooit gezien, maar dat neemt niet weg dat ik dit een uitstekende film vond. Clint Eastwood weet de overtrokken sentimenten die dit soort films redelijk vaak plagen prettig buiten de deur te houden en lijkt zelfs een behoorlijk neutrale positie in te nemen, nooit weg als je professioneel sentimentalist Paul Haggis als scenarist hebt. Waar ik in het begin van de film nog twijfelde over deze positie, daar wist hij me later in de film wel te grijpen middels enkele mooie aangrijpende scènes. Het is een anti-oorlogsfilm, maar niet een die overdreven polemiseert of een al te opzichtige emotionele band met een van de karakters creëert, iedereen op de bakker na wordt ongeveer hetzelfde behandeld. Ik vond het idee van Jaime Christley erg interessant die stelt dat het landschap zelf een grotere rol speelt dan de karakters die er in rondwandelen en dat het idee van zieke ingewanden een essentiële rol speelt; niet alleen komt het thema van dysenterie direct terug in de film, de wijze waarop de grot als zieke ingewanden worden gepresenteerd en de vliegtuigen eruit zien als vogels die stront naar beneden gooien vond ik sterke en krachtige metaforen die de film naar een hoger plan tillen. Visueel gezien gebruikt Eastwood wederom de monochrome en gebleekte kleuren die hij de laatste jaren prefereert en is hij visueel sterk en bij vlagen zelfs behoorlijk geïnspireerd zonder nodeloos flashy te zijn. De contrasten tussen de rustige momenten en de actiemomenten waren wat mij betreft erg prettig, zowel qua visuele stijl als qua mogelijkheden tot reflexie. Toch kan ik het geen meesterwerk noemen, daarvoor betreedt de film iets teveel platgetreden paden. Hoewel het natuurlijk leuk is dat een Amerikaanse film eens de Japanse kant belicht, had ik niet het gevoel dat de film nu echt iets nieuws wist te brengen, iets wat we nog niet eerder gezien hebben. Met ‘Letters from Iwo Jima’ bevestigt Eastwood voor mij dan ook dat hij een uiterst bekwaam vakman is, een laatste uitloper van Klassiek Hollywood in veel opzichten, zonder nu direct tot echt grote hoogten te stijgen, daarvoor mist hij nét dat kleine beetje.