Dial M for Murder ****

Regie: Alfred Hitchcock (1954)

Het kijken van deze film deed me weer eens beseffen hoe groot de invloed van casting is op een film, zelfs bij Hitchcock die zich niet bijzonder veel interesseerde in acteurs. Grace Kelly kan ik nog prima pruimen, maar de twee mannelijke hoofdrolspelers vormen voor mij ietwat een probleem. Dat Robert Cummings meer dan één filmrol gespeeld heeft zal ik vermoedelijk nimmer kunnen begrijpen, want hij heeft de expressieve diepgang van een muur. En dan is er nog Ray Milland; ik vond hem geweldig als alcoholist in mijn favoriete Billy Wilder film ‘The Lost Weekend’, maar verder associeer ik hem direct met de ondankbare rollen in lowbudget horrorfilms waarmee hij zijn carrière zou eindigen. Ik bespeur altijd direct een zweem van incompetentie als ik hem zie en wat mij betreft is hij dus de Donald Pleasance van zijn tijd, iets wat niet erg is als hij zich in exploitationterrein bevindt, maar wat problematischer is in films als deze – alsof er ineens een Ikea kast staat in een Jan des Bouvrie interieur. Maar goed, alle problemen opzij geschoven is dit natuurlijk een prima film, ondanks dat je de 3D effecten mist hoewel bepaalde momenten daar duidelijk voor bedoeld zijn. Ik had de remake ooit al eens gezien dus het verhaal kende ik goeddeels wel (maar wie kent dat niet?), maar dat mocht de pret niet drukken. Geen absolute hoogvlieger, maar gewoon vakkundig entertainment.