Kansas City ***

Regie: Robert Altman (1996)

Direct vanaf het begin zie je al die bekende Altman namen, de mensen met wie hij zich regelmatig omringde en het is vanaf het begin duidelijk dat dit een typische duik in het Altman universum gaat worden. Altman en jazzmuziek is altijd al een gouden combinatie geweest, al was het enkel omdat zijn stijl zoveel lijkt op het tempo van jazz: meestal wat voortkabbelend maar dan ineens een moment van improvisatie en/of genialiteit waardoor je uit je sokken geblazen wordt. Het is dan ook heerlijk dat de soundtrack van deze film gedomineerd wordt door de jazzmuziek uit de jaren ’30 (Lester Young, Count Basie, Coleman Hawkins) waarin de film zich afspeelt, misschien wel het sterkste punt van de film. De setting is vergelijkbaar met een film als –pak hem beet– ‘The Untouchables’ maar uiteraard is de uitwerking totaal anders, want Altman heeft het nog nooit volgens de (genre)regeltjes gespeeld, dus ook hier niet. Het resultaat liet me een beetje met gemengde gevoelens achter: het is allemaal niet vervelend, zeker niet voor een Altman adept als ik en de jaren ’30 zijn leuk tot leven gebracht, maar het voelt ook allemaal een tikkeltje ongeïnspireerd en stuurloos aan. Leuk, maar duidelijk een mindere Altman dus, hoewel herhaaldelijke kijkbeurten dit zouden kunnen veranderen.