Thieves Like Us ***1/2

Regie: Robert Altman (1974)

Dit was een van de laatste jaren ’70 films van Altman die ik nog zien moest, maar na mijn eerste kijkbeurt ben ik nog niet helemaal overtuigd van de kwaliteit van de film. Het verhaal was eerder al door Nick Ray verfilmd als de film noir ‘They Live by Night’, een film die ik beter vond dan deze maar die verder feitelijk weinig overeenkomsten vertoont behalve het verhaal. ‘Thieves Like Us’ voelde aanvankelijk als een nogal onpersoonlijke Altman film aan, waarbij ik maar weinig van zijn gebruikelijke stijlkenmerken kon terug zien, maar achteraf bekeken viel dat allemaal nogal mee. De camera is ontzettend immobiel, veel scènes worden vanuit een statisch long shot gefilmd (dit in contrast met zijn gewoonlijk constant bewegende en zoomende camera), waardoor de film een nogal afstandelijk karakter krijgt. Het is een van Altman’s meest negatieve of zwartgallige films, waarin slechts zo af en toe zijn relativerende humor doorschemert. Het scenario is ontzettend open en doelloos, wat Altman kennende, een bewuste keuze lijkt te zijn omdat het op die wijze veel bijdraagt aan de neerslachtige sfeer van de film (er wordt geen oplossing of motivatie geboden), maar of het echt werkt vraag ik me af – de film balanceert vaak op het randje van de saaiheid. Het gebruik van geluid is zonder meer typisch Altman, want in plaats van muziek gebruikt hij constant het geluid van een radio, waarmee de film een sterk gevoel van lokaliteit krijgt – iedere Altman film speelt zich af in een specifieke en benadrukte omgeving of plaats en zijn gebruik van radiomuziek en programma’s gaf ‘Thieves Like Us’ op fijne wijze een benadrukking van de tijd en ruimte waarin het zich afspeelt. Zo na mijn eerste kijkbeurt zou ik dit niet tot Altman’s beste werken willen rekenen, maar zoals hij zelf meermalen heeft aangegeven moet je zijn films altijd meermalen bekijken om een definitief oordeel te kunnen vellen.