Francesco, giullare di Dio ***

Regie: Roberto Rossellini (1950)

Tja, wat over deze film te zeggen? Ik heb een enorme afkeer van iedere vorm van georganiseerd geloof, dus films die over het geloof gaan, benader ik altijd met een (on)gezonde dosis scepsis. Deze film wordt geroemd vanwege de simpele maar humane wijze waarop Rossellini de spiritualiteit van de Heilige Franceso toont, uiteraard zonder overdreven sentiment, met non-professionele acteurs (Rossellini is immers de vader van het Italiaanse Neorealisme) en een episodische opbouw. Hoewel ik de wijze waarop Rossellini het geheel in het vat goot prima te pruimen vond, had ik het moeilijker met de spiritualiteit of welke boodschap dan ook overgebracht zou moeten worden met deze film. Ik word altijd een beetje kriebelig van dit soort toestanden. Misschien dat, wanneer ik ouder en wijzer ben, de hartverwarmende boodschap mij nog zal bereiken, voorlopig zag ik niet meer dan een wel aardig filmpje.