Conversation Piece ***1/2

Regie: Luchino Visconti (1974)

Luchino Visconti en Burt Lancaster werken na hun samenwerking in ‘Il Gattopardo’ hier wederom samen. Lancaster speelt een oude Professor die een teruggetrokken leven leidt, totdat zijn huis min of meer wordt ingenomen door een stel mensen die zijn leven transformeren, aanvankelijk tot groot ongenoegen van de Professor, maar wat uiteindelijk tot fascinatie leidt. Ik heb lange tijd een antipathie jegens Lancaster gekoesterd, maar sinds ik zijn onnavolgbare rol in Louis Malle’s heerlijke ‘Atlantic City’ zag ben ik van de beste man gaan houden en hier laat hij zich van zijn beste kant zien. ‘Conversation Piece’ is een prima film als je hem zonder enige achtergrondinformatie ziet, maar krijgt een gehele nieuwe dimensie als je weet dat het een zeer autobiografische film is. De aandacht van Lancaster voor Helmut Berger in deze film is interessant, maar als je weet dat Visconti zelf ook van de jongere jongens hield en hij een zeer tumultueuze relatie heeft gehad met Berger wordt het geheel nog een stuk interessanter. De film is Visconti’s manier om om te gaan met zijn eigen gevoelens, zijn rol als mentor en vaderfiguur en zijn verlangen om de jeugd onderdeel te maken van zijn eigen wereld, een thema dat ook al zo mooi tot leven werd gebracht in ‘Death in Venice’. Visconti was al 68 toen hij deze film maakte en hij was sukkelende met zijn gezondheid en in veel opzichten was dit gewoon een manier om Visconti in leven te houden, om hem afleiding te geven en het zou zijn een na laatste film blijken Visueel gezien is het bekend Visconti terrein in deze fase van zijn carrière waarin hij zijn luxueuze sets in beeld brengt met een elegante stijl met een statige, observerende camera, waarbij het tempo rustig is als altijd. Hierin schuilt denk ik het probleem dat ik heb met deze film en met de andere Visconti’s die ik tot op heden gezien heb: het is mij allemaal iets té elegant, té afstandelijk, iets té langdradig. Het is voor mij dus geen overweldigende film, maar zeker een opvallend zelfverzekerd en persoonlijk stukje film van Luchino Visconti.