La Chinoise ***1/2

Regie: Jean-Luc Godard (1967)

Sommige films zijn ontzettend tijdloos en anderen zijn ontzettend tijdsgebonden. Jean-Luc Godard’s ‘La Chinoise’ zit een beetje tussen beiden in. Aan de ene kant is het werkelijk ontzettend gedateerd: de film bestaat vrijwel louter uit Maoïstische, revolutionaire retoriek en is een duidelijke afspiegeling van en tegelijkertijd vooruitloper op de studentenopstanden van 1968. Je kunt deze film simpelweg niet loszien van het Frankrijk van deze periode omdat de film geen enkele vorm van lineair verhaal kent, maar volledig bestaat uit gesprekken en monologen over de revolutie waar we nu niets meer mee te maken hebben. Aan de andere kant is de film nog even tijdloos en dan heb ik het over de stijl en techniek van Godard. Natuurlijk spreken mensen rechtstreeks in de camera, natuurlijk zien we cameraman Raoul Coutard gewoon staan, natuurlijk wordt er nergens een ‘geheim’ van gemaakt dat dit een film is, dat zijn de typische Godard elementen. Ook kent de film eenzelfde kleurrijke look die Godard ook voor films als ‘Pierrot le Fou’ of ‘Made in USA’ gebruikte. Composities zijn weer prachtig, waarbij vaak extreme close-ups van gezichten voor een vlakke achtergrond te zien zijn, veel scènes zijn in lange statische takes opgenomen (hoewel het uiteraard ook in een oogwenk verstoord kan worden door mitrailleur montage van stripbeelden of er intellectuele montage a la Eisenstein geïnserteerd kan worden) en de pop-art decors (in hoofdzakelijk de kleuren rood, blauw en geel) zijn nog altijd even modern. De muziek van Karl-Heinz Stockhausen en Vivaldi (de combinatie alleen al!) past er perfect bij en Nouvelle Vague icoon Jean-Pierre Leaud is de definitie van cool net zoals Belmondo dat was in ‘A Bout de Souffle’.

Mensen die twijfelen aan Godard of relatief onbekend zijn met zijn werk moeten deze film koste wat kost vermijden, voor de liefhebber is het een problematische doch fascinerende film.