Jigoku ****

Regie: Nobuo Nagakawa (1960)

Al sinds kinky queen over deze cultklassieker schreef, zo’n half jaar geleden, wilde ik het zien, want mijn gevoel zei me dat dit in mijn straatje zou passen. Toen ik dus hoorde dat niemand minder dan Criterion de film ging uitbrengen, was ik zeer in mijn nopjes en mijn gevoel heeft me gelukkig niet in de steek gelaten. De film voelt aan alsof Seijun Suzuki samen met David Lynch en Dario Argento een film gemaakt heeft: een uitzinnig plot, krankzinnige cinematografie en bovenal een oogverblindende art direction. Nakagawa koos voor een associatieve opbouw boven een meer logisch en lineair plot, iets wat je als negatief punt zou kunnen aanmerken, maar wat in mijn ogen juist de algehele nachtmerriesfeer van de film versterkt. Uiteraard zijn de laatste 40 minuten, de recreatie van de hel, de meest fameuze en met reden, want hier worden we getrakteerd op een staaltje celluloid terrorisme dat zijn weerga niet kent. Prachtig belicht en ondersteund door een hoogst beklemmende geluidsband wordt de kijker meegezogen in een ontzettend kunstzinnig vormgegeven stroom van de meest gruwelijke beelden, waarmee het zijn reputatie van ’s werelds eerste echte gorefilm recht aandoet. Eng of vreselijk smerig is de film niet en misschien is het zelfs wel compleet onzinnig, maar deze visueel prachtige fantasmagorie moet gezien en ondergaan worden. Ik kan de film daarom niet alleen genrefreaks aanraden, maar ook de niet-liefhebbers, want geloof me: dit wil je niet missen.