The King of Comedy ****

Regie: Martin Scorsese (1983)

Deze film werd doorgaans gezien als een wat mindere Scorsese, maar de reputatie ervan is langzaam maar zeker aan het groeien richting een van zijn meesterwerken. Na mijn eerste kijkbeurt kan ik beide kampen wel begrijpen. Visueel is het redelijk tam voor een Scorsese: hoewel de film enkele bijzonde gemonteerde scènes kent en Scorsese regelmatig leuk speelt met ruimtelijke verhoudingen blijft het echt grote vuurwerk uit. Daar staat echter tegenover dat ik de thematiek en het verhaal ijzersterk vond. DeNiro zet hier het meest zielige karakter uit de Scorsese/DeNiro tandem weg, een werkelijk pathetische figuur die echt toch de sympathie van de kijker weet te winnen. Daarnaast vond ik de constant komisch-tragische toon van de film bijzonder indrukwekkend, want zelden werd zo goed gebalanceerd op de grens van het dramatische en het komische; de film snijdt allerlei interessante issues aan, maar lijkt deze serieuze issues door de ogenschijnlijk luchtige toon weer te weerleggen, wat het geheel een zeer interessant ambigu karakter geeft. En de film deed me er aan herinneren dat ik toch nodig de films van Jerry Lewis moet gaan zien…