Camille ****1/2

Regie: George Cukor (1936)

Nadat enkele mensen onlangs Cukor’s klassieker ‘The Philadelphia Story’ gekocht hadden, werd deze geweldige regisseur weer even in mijn herinnering gebracht en vond ik het tijd om zijn ‘Camille’ in de speler te schuiven. Sowieso met iedere film die ik van hem zie groeit mijn bewondering voor en persoonlijke band met Cukor, maar ‘Camille’ trekt die persoonlijke band ineens wel heel sterk aan, want wist ik veel dat deze film gebaseerd was op het befaamde verhaal van Alexandre Dumas, hetzelfde tragische liefdesverhaal waarop mijn geliefde film ‘Moulin Rouge!’ gebaseerd is en dat die film werkelijk overduidelijk geïnspireerd is door deze, met hele shots en scènes! Cukor weet zijn kenmerkende gevoelige touch aan de film te geven, want dit was geen man die moeite had met het weergeven van gevoelens, tederheid en romantiek. Dankzij Cukor zit er een gedecideerd homogevoel aan de film (bijvoorbeeld ook die heerlijke momenten aan het begin met die vittende vrouwen), zonder dat het doorslaat richting al te nichterige of overdreven toestanden. Daarnaast weet Cukor (hierbij zeer geholpen door zijn uitstekende kostuum- en decorafdelingen) de contrasten tussen de hoge adel en de simpele en lustrijke lage klasse als geen ander te schilderen en in zijn handen komt de prevalentie van uiterlijke schijn en goed voorkomen boven echte gevoelens en liefde in het Parijs van de 19e eeuw tot leven als nooit tevoren en sindsdien. Vooral de scènes van de puur ordinaire hoerenkasten vond ik werkelijk subliem: ondanks de chique kledij worden de hoeren getoond als simpele, jaloerse maar oprechte figuren die houden van een feestje en ranzige grapjes, iets wat wellicht afkeurenswaardig maar nog steeds menselijker is dan de schone schijn van de adel.

De chemie tussen Greto Garbo (in de rol van Kidman in ML) en Robert Taylor (McGregor) is een van de mooisten die ik ooit gezien heb en de gehele film kon ik maar niet uitmaken wie van de twee ik knapper vond; velen noemen dit Garbo’s allerbeste rol en daar kan ik inkomen, want met haar natuurlijk doch afstandelijke schoonheid is ze werkelijk perfect voor de rol van de courtisane. Robert Taylor is ook perfect gecast als goedbedoelde maar niet zo rijke verliefde aanbidder. Enkele scènes tussen Garbo en Taylor spatten werkelijk van het doek af, waarbij de passie en intensiteit prachtig invoelbaar gemaakt is en de lichamen praktisch uit het korset knallen (het blijft natuurlijk Hollywood anno 1936, maar veel gepassioneerdere liefdesscènes uit deze tijd zul je niet vinden), momenten die in mooi contrast staan met de ijskoude scènes tussen Garbo en de Baron.

Uiteindelijk is de stijl tussen deze film en ‘Moulin Rouge!’ natuurlijk compleet anders en zijn het ook twee totaal andere films (hoewel ‘Camille’ ook een licht gevoel van de hoogwaardige edelcamp waarin ML zo heerlijk grossiert heeft), waarbij ik ML uiteindelijk beter vind, maar ‘Camille’ is een ijzersterke film die iedereen gezien mag hebben. Het is ook zeer interessant om zo eens te kijken hoe hetzelfde verhaal twee zulke verschillende films op kan leveren.