Rope ****1/2

Regie: Alfred Hitchcock (1948)

Deze film wordt maar zelden tot de echt grote werken van Hitchcock gerekend, maar ik denk dat je redelijk wat argumenten kunt aanvoeren om dit tot een van zijn beste werken te rekenen. Een cliché inmiddels is het feit dat de film uit slechts enkele takes bestaat, maar Hitchcock weet dit formele middel geheel in dienst van het verhaal te stellen, want het idee van real-time werkt erg goed in deze film. De film is nog veel meer dan zijn andere films ontzettend gericht op psychologische diepgang, iets wat volgens mij bereikt wordt door zowel het real-time principe als door de fenomenale hoofdrolspelers. Vooral de twee homoseksuele moordenaars, John Dall en Farley Granger (die ik ergens van meende te kennen; van Nick Ray’s ‘They Live by Night’ zo bleek later) zijn bijna perfect en weten de emotionele problemen en onzekerheden van hun karakters op sublieme wijze te vertolken. Daarnaast was James Stewart heerlijk als altijd, zeker in enkele fantastische cynische oneliners. Naar mijn mening wordt deze film te vaak simpelweg afgedaan als slechts een formalistisch experiment, want het is veel meer dan dat. Het mist uiteraard een beetje de groots uitgewerkte verhaallijnen van andere Hitch films, maar juist de compactheid, persoonlijkheid en eenvoud werkt bij deze heerlijk persoonlijke film in zijn voordeel. Een persoonlijke favoriet is deze film sowieso vanwege de combinatie van experiment, gay subtekst en zwarte humor. En iedereen die deze film mooi vindt, moet natuurlijk ook Tom Kalin’s visueel overweldigende film ‘Swoon’ (1991) gaan kijken, een film die hetzelfde verhaal van de Leopold/Loeb moordenaars vertelt, maar dan juist expliciet vanuit hun homoseksualiteit. ‘Swoon’ is compleet anders van aanpak dan ‘Rope’, maar met recht een sleutelwerk uit de New Queer Cinema van begin jaren ’90 en een film die ik persoonlijk hoogst kan aanbevelen.