Beau Travail ***1/2

Regie: Claire Denis (1998)

Sinds de hype rondom Ang Lee en zijn problematische laatste film heb ik weer een gezonde aversie ontwikkeld tegen de term ‘poëtisch film maken’. Als we de stijl van Lee als poëtisch willen we omschrijven dan is hij enkel een dichter van Sinterklaasrijmen en dan is Claire Denis een volbloed Arthur Rimbaud. Want het kijken van een film als deze, doet mij weer beseffen dat écht poëtisch film maken toch zeker nog wel heel mooi kan zijn. Deze film vertelt geen lineair verhaal, maar is veel meer een ‘tone poem’, waarbij de hoofdrol wordt opgeëist door veelzeggende beelden en blikken. Dialogen zijn er nauwelijks en het leeuwendeel van de soundtrack wordt ingenomen door een voice-over, ambiente geluiden en eclectische muziek (vooral het gebruik van Benjamin Britten was sterk). Vaak vervangt Denis de diegetische geluiden van een scène door non-diegetische, een oude maar immer sterke truc om los te komen van letterlijke beelden en het geheel een mystieke kwaliteit mee te geven. De cinematografie van Agnès Godard is verbluffend mooi en ze weet de beelden de juiste poëtische sfeer mee te geven. Verre van een perfecte film, maar fascinerend zonder meer.