Punishment Park ****1/2

Regie: Peter Watkins (1971)

Deze confronterende politieke allegorie van Peter Watkins, vermomd als een documentaire, is een van de beste Masters of Cinema releases die ik ken. Er kan veel over deze film gezegd worden, maar het absolute hoogtepunt voor mij is de technische kant van de film. Het geheel is heerlijk hectisch geschoten met veel handcamera en veel onscherpe shots wat niet alleen de cinema van John Cassavetes in herinnering roept maar ook veel bijdraagt aan het realisme van de film. De geluidsband kent een Altmanesque dichtheid: mensen schreeuwen constant door elkaar heen, dialogen worden onder volledig andere beelden geplaatst en de muziek bestaat uit enkele heerlijke atonale flarden. De zeer complexe montage springt nog het meest in het oog: de hele film is een grote parallelmontage, want constant wordt er gesprongen tussen verschillende locaties en speelt Watkins (die de montage deels zelf deed) met chronologie en ruimte, hierbij zeer geholpen door de reeds genoemde geluidsband. Intens is het woord dat meteen in gedachten komt bij het denken aan de visuele stijl, maar ook bij de inhoud, want deze controversiële film houdt zich werkelijk nergens in als het gaat om de politieke boodschap. De film is even gepassioneerd als bijvoorbeeld een Spike Lee in zijn beste dagen en sleurt de kijker mee in een wereld van waanzin en hypocrisie. De hele DVD van MoC ziet er weer piekfijn uit, al moet ik alle extra’s zoals het audiocommentaar, de videointroductie van Watkins en het zeer uitgebreide boekje nog doornemen, maar ik heb uit meerdere bronnen al vernomen dat dit allemaal topnotch is. Deze is film is tegelijkertijd evenzeer plaats- en tijdsgebonden als dat ie universeel en tijdloos is. En het doet je maar weer eens beseffen dat iemand als Spielberg zich gewoon niet moet wagen aan politieke cinema, want in vergelijking met een film als deze is ‘Munich’ een speeltuin. Dit is essentiële cinema die iedereen gezien moet hebben.