The Man Who Knew Too Much *****

Regie: Alfred Hitchcock (1956)

Met al die rare films die ik kijk zit ik feitelijk maar zeer dun in mijn Hitchcock kennis. Maar nu de Masterpiece Collection binnen is, kan daar verandering in komen. En deze film is meteen weer ouderwets genieten! Doris Day vond ik zeer overtuigend en Jimmy Stewart is gewoon… Jimmy Stewart. Maar de ster van de film is natuurlijk de Meester zelve, want wat kon die man filmen zeg. Zijn prachtige vloeiende vertelstijl en zijn volledig natuurlijk aandoende, vloeiende visuele stijl maken van dit een meesterwerkje. De film bevat weer enkele absolute hoogstandjes met enkele prachtige close-ups, enkele mooie high angle shots en vooral die combinatie van montage en verscheidene cameraposities, die een anderzijds vrij standaard scène kunnen transformeren tot een lust voor het oog. De scène in Albert Hall is uiteraard een waar huzarenstukje, een briljant staaltje filmtaal dat verplettert in zijn maturiteit en opbouw. Als geen ander weet Hitchcock ook hier de grens tussen entertainment en kunst te laten verdwijnen en hij bezat als geen ander de kunst om een film voorbij te doen laten vliegen, want eer ik het wist waren de twee uur alweer om. De muziek van Bernard Hermann is goed als altijd en ik vond het optreden van Hermann als dirigent een heerlijk modernistisch grapje. Oh, how I love the Hitch.