Ninotchka ****1/2

Regie: Ernst Lubitsch (1939)

Dit blijft een geweldige film en ik ben blij dat ik hem nu in de bioscoop heb kunnen zien. De Lubitsch Touch is overal aanwezig en hij weet het meeste te halen uit het scenario van Wilder/Brackett, wat verre van slecht is, maar wat hier en daar de bite van hun beste werk lijkt te missen. De meest cruciale scène vind ik degene waarin Garbo en Douglas in het arbeidersrestaurant zitten: niet alleen is dit het eerste moment waarop Garbo lacht, het is ook de perfecte uitvoering van Lubitsch’s beroemde adagium dat ‘ieder mens zich minstens een keer per dag voor schut zet’. De wijze waarop Douglas zich eerst geneert voor het feit dat hij van zijn stoel aflazert en uitgelachen wordt, maar dan zelf hartelijk kan mee lachen om zijn eigen misstap deed mijn hart smelten, omdat Lubitsch me weer eens deed beseffen dat iedereen menselijk is en fouten maken een volstrekt legitieme menselijke eigenschap is. In een Hollywood wereld die hoofdzakelijk gedomineerd wordt door larger than life figuren, zijn de menselijke Lubitsch personages zo opvallend en aansprekend. Verder lijkt deze film een openheid van geest te promoten, want zowel het kapitalisme als het communisme krijgt ervan langs en de film leek mij dit keer als boodschap mee te geven dat verandering altijd te prefereren is boven koppig conservatisme. Of in meer simpele termen: een mens is nooit te oud om te leren.