The House of Exorcism ***1/2

Regie: Mario Bava (1973)

Tja, zelden ben ik zo heen en weer geslingerd tussen twee gevoelens als bij deze film. Aan de ene kant vond ik het gewoon een nogal amateuristische Bava film, een goedkope manier om mee te liften op het succes van ‘The Excorcist’. Dat zou waarschijnlijk ook de officiële lezing moeten zijn, ik heb de film immers nog nooit genoemd zien worden tussen Bava’s beste films en daar zijn meestal redenen voor. Maar toch intrigeerde de film me enorm. Er was iets in het ritme van de film dat me intrigeerde, een bepaalde sfeer die me bijzonder aansprak. Zijn karakteristieke belichting was hier nergens te bekennen, hoewel zijn vele zooms dan wel weer in overvloed aanwezig waren en ik vind de theorie van David Ehrenstein dat Bava zijn zooms als een soort mes gebruikt om zijn eigen schilderijachtige composities aan stukken te rijten in dit opzicht wel interessant. Het voelde ook aan als een schizofreenachtige film, want de verhaallijn over de bezetenheid stond in schril contrast met de sequenties rondom Telly Savalas – dat Savalas op Kojak wijze steeds heuse lolly’s in de mond stopt was even ongepast als leuk zelfreflexief. Maar zoals eerder gezegd, het zijn niet de exorcisme scènes waar deze film het van moet hebben, ook al zal de klinische wijze waarop Bava deze momenten in beeld brengt zeker bedoeld zijn als contrast met de meer sfeervolle horror die de andere helft van de film inneemt. In realiteit vermoedelijk een matige Bava film, in mijn wereld een zeer verteerbaar filmpje – daar kan zelfs het stupide einde niets aan veranderen.