I’ll Sleep when I’m Dead ****

Regie: Mike Hodges (2003)

Deze hoogst opmerkelijke Britse film is vele malen interessanter dan al die hippe Britse gangsterfilms waarmee je zo vaak doodgegooid wordt. Het is niet zozeer een gangsterfilm als meer een wraakfilm, hoewel het ook in dat genre een vreemde eend in de bijt is. De film is namelijk een beetje van allerlei genres maar is uiteindelijk vooral een genrebender die eigenwijs zijn eigen gang gaat. De cast is werkelijk uitstekend maar met figuren als Clive Owen, Charlotte Rampling, Jonathan Rhys Meyers en Malcolm McDowell verwacht je ook niet anders. Oudgediende Mike Hodges (‘Get Carter’) wijkt gelukkig af van die hysterische visuele stijl die veel Britse films kenmerken en komt op de proppen met een bijzonder sfeervol Londen, waarmee hij soms interessante dingen doet door een discrepantie in geluid en plaats aan te brengen, waardoor het gevoel van melancholie en ingetogenheid aanzienlijk versterkt wordt. Ook de experimentele sfeermuziek van Simon Fisher Turner (o.a. componist voor Derek Jarman en ‘Un Chant d’Amour’) is erg sterk en hoogst ondersteunend. Voor mij was de erg bijzondere rol die homoseksualiteit in het verhaal speelt fascinerend en het sowieso goed doortimmerde scenario krijgt hierdoor een erg origineel randje. Voor overdadige actie hoef je bij deze film niet aan te komen, maar voor een bijzonder menselijke en sfeervol opgebouwde rolprent zou je het zeker kunnen kijken. Dat deze zo genegeerd is tussen het Britse geweld van de laatste is in ieder geval een crime, want het is beduidend beter dan de meeste films die aan alle kanten opgehemeld worden.