The Tarnished Angels ***1/2

Regie: Douglas Sirk (1958)

Enkel al door de aanwezigheid van de drie zelfde hoofdrolspelers voelt deze film een beetje aan als een iets mindere variant van ‘Written on the Wind’, te meer omdat ze ook nog eens alle drie ongeveer een zelfde karakter spelen. Nu is ‘Written on the Wind’ een van mijn favoriete films aller tijden, dus vergelijken kan ik beter niet doen anders valt alles tegen. Omdat je iedere film minstens twee keer zien moet om een definitief oordeel te vellen en zeker die van Sirk, ben ik voorzichtig met mijn oordeel, maar voorlopig zou ik deze film toch zeker een stukje onder Sirk’s meesterwerken scharen. Helaas moest de film in zwart-wit gefilmd worden waardoor je zijn typische kleurgebruik mist, maar ik had ook het gevoel dat Sirk wat minder in staat was om te spelen met zijn mise-en-scène, ook al waren er enkele typische Sirk touches als het gebruik van spiegels en zelfs de beroemde spiraaltrap uit ‘Written on the Wind’ maakte even zijn opwachting; ook de relatief veel aanwezige actiesequenties vond ik nogal tam aandoen – Sirk is nooit een held daarin geweest en andere regisseurs hadden dit wat dynamischer kunnen maken. De fatalistische wereld waarin personages als blinden op zoek zijn naar geluk is natuurlijk wel helemaal vintage Sirk en dat aspect vond ik tot op heden het sterkste aspect van deze film. Voorlopig zie ik er nog geen meesterwerk in.