Pink Narcissus *****

Regie: James Bidgood (1971)

Omdat experimentele kunst en leuke jongens mijn twee grootste liefhebberijen zijn, kun je mij bij het zien van homo-erotische avant-garde films van de grond afschrapen. Hemeltjelief, wat een ervaring was dit weer! Omschrijven van deze ondergrondse gayfilm mijlpaal, die jarenlang verloren gewaand is, is onwenselijk. Wat steekwoorden die door mijn hoofd spookten: opwinding, camp, ultrakitsch, geilheid, schoonheid, hallucinatie, toewijding, artificieel, Dionysisch, erotica, amateurisme, dromerig, kleurrijk. Referentiepunten zijn uiteraard de bekende: Kenneth Anger, Jean Cocteau, Jack Smith, Jean Genet’s ‘Un Chant d’Amour’, Derek Jarman, jaren ’60 LSD cultuur of misschien wat meer recentelijk de zuurstokkleuren extravagantie van Pedro Almodóvar. Natuurlijk is het dialoog- en plotloos, dit is een cinema die enkel bedoeld is om schaamteloos te zwelgen in de schoonheden van het mannelijk lichaam en de excessen van de homocultuur.

Dit is geen film die je met je ouders wilt kijken. Het is een film waar iedere rechtgeaarde homo kwijlend bij weg zal dromen, waar Christelijke figuren met het schaamrood op de kaken de ogen van zullen afwenden, waar iedere homofobische groepering bevestiging door zal krijgen dat homoseksualiteit een verderfelijke ziekte is. Nou als het een ziekte is dan ben ik met het kijken van een film als deze erg graag doodziek. ‘Dokter! Ik heb mijn zetpil van vandaag nog niet gehad!’