À nos amours ****1/2

Regie: Maurice Pialat (1983)

Mijn kennismaking met Maurice Pialat, ‘de Franse John Cassavetes’ was een bijzonder overweldigende, ik kan niet anders zeggen. De vergelijking met Cassavetes is logisch, ook al zijn er evenveel verschillen als overeenkomsten. Beiden zou ik willen scharen onder de noemer naturalisme en niet realisme, omdat realisme mij altijd doet denken aan het Italiaanse Neorealisme en die films in vergelijking net zo gepolijst en artificieel zijn als de gemiddelde Hollywoodfilm als je ze naast deze legt. Deze film is rauw en ongepolijst, een vorm van instinctieve cinema zoals Kent Jones het treffend noemde. Pialat is ook niet geïnteresseerd in een logisch of goed opgebouwd verhaal, het gaat met horten en stoten: soms gebeurt er bespottelijk weinig in veel tijd en op andere momenten worden de meest ingrijpende gebeurtenissen gepresenteerd als een vluchtig moment. De vergelijking die Kent Jones met Tarkovsky trok is daarom niet eens zo vergezocht, omdat beiden op hun eigen manier filmische tijd drastisch onder handen nemen. Door deze wijze wordt de gebruikelijke karakterontwikkeling of zorgvuldig opbouwende spanningsboog teniet gedaan, wat een reden kan zijn dat niet iedereen dit soort films kan waarderen – ze wijken veel af van de norm. Acteerprestaties zijn, zoals dit soort films vereisen, subliem en vormen de basis van deze indrukwekkende film. Voorlopig zou ik het nog geen ultiem meesterwerk willen noemen, daarvoor was mijn concentratie iets te slecht waardoor ik nooit volledig in de film opgenomen werd, maar ik heb sterke vermoedens dat na een volgende kijkbeurt deze film de volle vijf sterren gaat krijgen.