The Honeymoon Killers ****1/2

Regie: Leonard Kastle (1969)

Mijn god, dit is een behoorlijk onvergetelijke film, echt eentje die onder je huid kruipt en er niet meer onder vandaan komt. De wetenschap dat het een waar gebeurd verhaal is, doet me nooit zo ontzettend veel en neem ik altijd met een korrel zout, hoewel het hier wel iets bijdraagt aan de volledig unheimische sfeer die de hele film uitademt. Het is vooral het feit dat het een volstrekt glamourloze en compromisloze film is dat me als een mokerslag in het gezicht aankwam. Natuurlijk dringen vergelijkingen met Penn’s ‘Bonnie and Clyde’ van een paar jaar eerder zich direct op, maar hoewel die film al een behoorlijke deviatie van de jarenlange glamoureuze Hollywoodnorm was, is het een film die de seriemoordenaars volledig tot glorieus heldendom katapulteert als je het naast deze film zet. Dit is pas écht de antihelden film die ‘Bonnie and Clyde’ wilde zijn. De twee hoofdpersonen zijn volledig miserabele, volledig amorele, volledig verwerpelijke schepsels die zwelgen in hun eigen zieligheid en treurigheid en daarmee merkwaardig fascinerend zijn: je wilt tegelijkertijd niet als wel kijken. Dit zijn geen Faye Dunaway en Warren Beatty die, hoe hard ze ook hun best doen, uiteindelijk toch aantrekkelijke Hollywoodsterren blijven. Dit zijn een zielige en naïeve dikkerd en een manipulerende Latin lover boy, beiden volledig onaantrekkelijk in de wijze waarop ze neergezet zijn.

Een groot deel van het realisme is te danken aan regisseur en scenarist Leonard Kastle, voor wie deze film diens enige ’15 minutes of fame’ waren. Oorspronkelijk was de hele jonge Martin Scorsese gehuurd om deze film te regisseren, wat heel duidelijk te zien is aan het openingsshot, wat ultiem Scorseseiaans is en volledig in strijd met de rest van deze film. Die is namelijk gefilmd in een soort semi-documentaire stijl zonder stilistische franjes – de beslissing om Scorsese van deze film af te halen is vermoedelijk de beste van het hele proces geweest, want diens virtuoze eclectische stijl had niet bij deze film gepast. De zeer spaarzame decors verraden het toch wel erg lage budget van deze film, maar zijn ook direct een van de sterkste punten van deze film, omdat dit het groezelige realisme erg versterkt.

Acteerprestaties zijn vrijwel over de gehele linie ronduit slecht, meestal zwaar overgeacteerd, iets wat vermoedelijk veel conventionele filmkijkers in de weg kan zitten. Het past echter volledig in de stijl van de film en maakt het hele gebeuren akelig verwant aan een uit de kluiten gewassen home movie, iets wat de gruwelijke gebeurtenissen enkel nog onbehaaglijker maakt. ‘The Honeymoon Killers’ toont bijna de naakte waarheid, zonder opsmuk en zonder veel mogelijkheden om de kijker te laten vluchten in traditioneel escapisme, hoewel recente filmtechnieken een nog directere benadering mogelijk hebben gemaakt dan in 1969 mogelijk was; je moet het wel in de tijd zien natuurlijk en het is nog geen ‘C'est arrivé près de chez vous’ of een Ulli Lommel serial killer flick. Het is wat het is, take it or leave it. Maar iedereen die het neemt, krijgt een bijna misselijkmakende achtbaan voorgeschoteld die je niet licht zult vergeten.