Onar Turkish Horror Double Bill

Ölüler konusmaz ki ***1/2

Regie: Yavuz Yalinkiliç (1970)

Als je gezegend bent met een enorme kater dankzij iets te uitbundige paasbezigheden en je van ellende niet meer weet of je rechtop moet gaan zitten of gaan liggen, is er altijd nog de mogelijkheid om je onder te dompelen in de psychotronische Turkse genrecinema van de jaren ’70. En jemig, deze horrorfilm is er weer eentje hoor. Het is een ‘Haunted House’ film, die me een beetje deed denken aan Ed Wood’s ‘Night of the Ghouls’ maar dan nog vele malen leuker (terwijl ik al best een zwak heb voor die Wood film). Zoals we gewend zijn van deze stroming wordt alles bij elkaar gejat, van scènes tot muziek, wat garant staat voor veel herkenningsplezier en andersoortige lol. Zowel Strauss als Ligeti worden uit ‘2001: A Space Odyssey’ overgeheveld, waarbij vooral Ligeti’s ‘Lux Aeterna’ onder een ode aan ‘Psycho’ erg goed werkte. Deze film heeft ook nog eens het voordeel dat het erg leuk gefilmd is. Niet fantastisch op een Tarkovsky of Kubrick wijze, maar fantastisch op de exploitation wijze. Dus volledig onverantwoord en onnavolgbaar met krankzinnige shots en montage, waarbij vooral de montageschaar met enige regelmaat op de meest willekeurige momenten gebruikt lijkt te zijn waardoor je geconfronteerd wordt met de meest onbegrijpelijke shots en er een volledig disrespect voor ruimtelijke verhoudingen in werking treedt. Het tempo is niet het duizelingwekkende achtbaantempo dat je doorgaans in dit soort films ziet, maar geheel conform het genre is het tempo rustig en bijna statisch, waarbij de vele lange shots van mensen die traag ergens heen wandelen me sterk deden denken aan de oneindige trage momenten in ‘2001’, waardoor het vele gebruik van muziek uit die film extra leuk wordt. Ik noemde al even ‘Psycho’ en ook verhaaltechnisch speelt deze film daar leentjebuur. Want een van de grootste vernieuwingen van Hitchcock in die film was het feit dat hij op eenderde van de film de hoofdpersoon liet sterven en het narratieve zwaartepunt drastisch verschoof, wat op dat moment ongekend was in de filmwereld. Dit idee wordt in deze vrolijk opnieuw uitgevoerd, waarbij personages zo eens wat in beeld schuiven om even gemakkelijk weer te verdwijnen en nieuwe figuren vervolgens weer opduiken, waarbij de onderlinge relaties mij redelijk onduidelijk bleven, terwijl de film qua verhaal ook goeddeels een grote loop lijkt te zijn. Acteerwerk is natuurlijk over de gehele linie dramatisch, hoewel die knakker met zijn regenjas en vissershoedje die niets anders doet dan zo eng mogelijk lachen de show steelt – de man moet er wel kramp van in zijn kaken hebben gekregen. Ik heb me werkelijk rot geamuseerd met deze toestand en ik ben zeer benieuwd naar de giallo die op dezelfde DVD staat.

Aska Susayanlar Seks Ve Cinayet **1/2

Regie: Mehmet Aslan (1972)

Een heuse giallo van Turkse bodem en nog wel van de regisseur die ons eerder ‘Tarkan Vs. The Vikings’ bracht, kan het mooier? De beste man heeft goed naar zijn Italiaanse voorbeelden gekeken en dan vooral de giallo’s van Sergio Martino of Luciano Ercoli want ‘Thirsty for Love, Sex and Murder’ kent een zelfde soort mix van sleazy seks, wulpse vrouwen, foute kleding en interieurs, dwaze plottwists en bloederige moorden. De muziek is zoals het een giallo betaamt dominant aanwezig en schiet alle kanten op maar wordt gedomineerd door een lawaaierige elektrische gitaar zoals Morricone dat gebruikte in ‘Once Upon a Time in the West’, wat ik een beetje vervelend vond – geef mij dan maar zo’n Morricone of Bruno Nicolai cocktail/lounge soundtrack. Gelukkig is het visueel allemaal behoorlijk aantrekkelijk, wat de nare muziek weer compenseert. Hoewel ook deze film duidelijk zijn oorsprong vindt in andere films, hangt het niet van jatwerk aan elkaar zoals de meeste Turkse popcinema, dit is veel meer een oprechte poging tot een giallo en behoorlijk serieus van aard. Daar schuilt een beetje het probleem met deze film: het is een vrij aardige giallo, maar nergens echt spectaculair of echt memorabel en dat is wat je wel van de films die Onar uitbrengt bent gaan verwachten, hoewel de climax weer beduidend afwijkt van de gemiddelde giallo en humor ineens de kop opsteekt. Wat ik ook jammer vond was dat acteur Kadir Inanir in deze film niet met die indrukwekkende Tom Selleck snor rondliep, hoewel die wel prominent op de DVD hoes staat, of ik moet dat gemist hebben.

Ik had al nummer 30 van de gelimiteerde 1200 exemplaren, dus wees er snel bij, nu het nog kan!