Histoire(s) du Cinema: Toutes les histoires

Realisatie: Jean-Luc Godard (1988)

Die Jean-Luc Godard toch, het blijft een fascinerend mannetje. Ik heb een hele rits films van hem gezien maar kan nergens claimen ze echt te begrijpen of te doorgronden, althans zeker niet na een kijkbeurt. Zijn films van na 1968 zijn dan helemaal een geval apart, want die zijn vaak te abstract en ondoorgrondelijk voor woorden. Maar juist die ongrijpbaarheid maakt zijn films voor mij zo fascinerend omdat hij me wel vrijwel altijd weet te boeien en juist het besef dat er veel langs me heengaat me constant naar zijn films blijft trekken. Je hebt constant het gevoel dat Godard met iets geniaals op de proppen kan komen en het zijn zulke gelaagde werken dat je er echt je tanden in kunt inzetten. Nu is een zelfbewuste houding en de onderkenning dat zijn films ook echt films zijn altijd een stokpaardje van Godard geweest, maar de films die hij de laatste 20 jaar maakte voeren dit door tot in het extreme: vrijwel allen hebben zij het fenomeen film als onderwerp. Zijn mammoetproject Histoire(s) du Cinema, waarvan dit het eerste deel is, is niet zozeer een filmgeschiedenis als een ode aan de cinema. Natuurlijk is dit geen simpele documentaire waarin Godard als pratend hoofd zijn favoriete films bespreekt. Het is zelfs niet eens een keurig overzicht van de filmgeschiedenis. Dit is namelijk een filmgeschiedenis voor mensen die al zeer bekend zijn met de filmgeschiedenis. Het is een grote collage van beeld, geluid en geschreven woord waarin Godard op zijn kenmerkende wijze betekenis creëert middels beeld en geluid en hij speels dwars door de filmgeschiedenis heen snijdt, als een kat die speels met een bolletje wol speelt. Wat die betekenis precies is, wordt uiteraard nergens volledig duidelijk, dat is aan de kijker zelf om te bepalen. Het kijkplezier van iets als dit hangt voor een zeer groot deel af van iemands kennis van de filmgeschiedenis. Nu heb ik wel enkele films gezien in mijn leven en zit ik met beide benen stevig gegrond in de wijze waarop de film zich door de jaren heen ontwikkeld heeft, maar ik herken net zoveel als dat er volledig langs me heengaat. Het is ook typisch een werk wat je keer op keer kunt kijken en wat je vermoedelijk bij iedere kijkbeurt meer gaat waarderen, simpelweg omdat je steeds meer vertrouwt raakt met het materiaal. Of het een meesterwerk is weet ik niet, men zegt altijd van wel. Ik denk dat een project als deze dergelijke categorisering ontwijkt, ik zou er met geen mogelijkheid een waardering aan kunnen hangen. Het enige dat ik weet is dat ik wederom gefascineerd ernaar gekeken heb en wederom die bizarre Godard ervaring gevoeld heb; iedere keer als ik zo’n Godard film zie, besef ik weer hoe mooi het medium film toch is en hoeveel ik nog te leren heb op het gebied van film en dat vind ik altijd een hele prettige constatering.