Death in Venice ****

Regie: Luchino Visconti (1971)

Op ‘Il Gattopardo’ na was ik nog een totale Visconti leek. Dat kan natuurlijk allemaal niet, maar zo gaan die dingen nu eenmaal. Deze vermaarde film zal me echter niet direct tot Visconti adept bekeren. Natuurlijk is dit een goede film, maar Visconti’s stijl past gewoon niet zo in mijn straatje. Zijn langgerekte schilderachtige stijl is direct zowel een pluspunt als een minpunt van de film; net als in ‘Il Gattopardo’ veel vloeiende camerabewegingen die de personages observeren als een soort van mozaïek en een voorkeur voor een evocatieve sfeer boven een lineair verhaal. Nu heb ik geen enkele moeite met een gebrek aan lineair verhaal, maar net als ‘Il Gattopardo’ vond ik deze film bij vlagen behoorlijk stil vallen. Aan de andere kant heb ik me tijdens de 132 minuten zo goed als geen minuut verveeld, maar de echte bewondering bleef ook een beetje uit, ook al kon Visconti uiteraard mooie plaatjes schieten en bevat de film enkele erg mooie scènes. De rol van Dirk Bogarde is veel bewonderd, maar ik sluit me bij Parker Tyler aan als die zegt dat Bogarde uiteindelijk iets tekort schiet hier en te gestileerd en nichterig te werk gaat, waardoor een echte binding met het personage uitblijft. Een bijzondere en mooie film, maar er zal nog heel wat moeten gebeuren voordat ik mezelf een Visconti liefhebber kan noemen.