I bambini ci guardano ***1/2

Regie: Vittorio De Sica (1944)

Deze film is een van de meest beroemde voorlopers van het Italiaanse Neorealisme, want de film verschilt nog danig van die stroming, maar hangt er al wel duidelijk tegenaan. Het was ook tevens de eerste samenwerking tussen regisseur Vittorio De Sica en scenarist Cesare Zavattini, een samenwerking die tot enkele wereldberoemde meesterwerken zou leiden. Zoals de titel al aangeeft wordt het verhaal verteld vanuit het gezichtspunt van een kind, waarmee het dus ook nog eens een voorloper is van allerlei films waarin kinderen een belangrijke rol spelen, bijvoorbeeld de films van Satyajit Ray en François Truffaut. Filmhistorisch gezien is de film dus al meer dan interessant genoeg, maar gelukkig is de film zelf ook meer dan interessant. Het wil soms gevaarlijk balanceren op het randje van sentimentaliteit, maar dat is iets waar De Sica altijd door geplaagd zou worden. Aan de andere kant kan het me geen donder schelen dat bijvoorbeeld ‘Umberto D.’ te sentimenteel voor woorden is, want als ik zo af en toe een potje lekker openhartig kan janken vind ik het al lang best. De film kent wat zwaktes, maar is over de gehele lengte uitstekend te verteren, terwijl het prachtige einde (en eindshot!) niet anders kan dan tot tranen brengen.