George Bataille’s Story of the Eye ****1/2

Regie: Andrew Respasky McElhinney (2004)

Deze derde film van Andrew Repasky McElhinney is me toch weer een feestje, niet normaal zeg. Het begint allemaal met documentaire footage van een heuse geboorte; daarna zien we twee vrouwen dansen met een enorme hoed op, waarbij ogen op hun tieten geschilderd zijn en een kerel met een joystick op zijn schoot de meisjes lijkt te besturen. Het begint meteen leuk te worden als de kerel zijn joystick inruilt voor zijn eigen joystick en zichzelf een handje begint te geven, allemaal pontificaal in beeld gebracht. Daarna volgen nog eens twee hardcore porno scènes van ieder ongeveer een kwartier: een tussen twee mannen (waarbij de matroos op een soort van jonge Sting lijkt en de ander een soort van Wesley Snipes in het leer is) en een tussen twee vrouwen (waarbij de een net geopereerd lijkt en de ander uit een kleine kooi bevrijd wordt). Daarna volgen tien minuten waarbij we een wat ongezond uitziende vrouw (de geopereerde van net) telkens dezelfde trap zien betreden, maar dan iedere keer gefilmd vanuit hetzelfde standpunt. Dit lijkt een directe ode aan/parodie op de befaamde scène uit Leger’s ‘Ballet Mecanique’ (1924) te zijn, waarbij een oude vrouw telkens dezelfde trap op loopt. Het is echter tegelijkertijd ook een soort van variant op Resnais’s meesterlijke avant-garde puzzel ‘Last Year at Marienbad’, als ook een soort van opschorting van filmische tijd zoals bijvoorbeeld een Andrei Tarkovsky of Andy Warhol dat plachten te doen. Ik kan je in ieder geval verzekeren dat tien minuten lang naar dezelfde actie kijken op zijn minst ‘anders’ te noemen is.



Daarna volgt nog wat expliciete seks en andersoortige onbegrijpelijke taferelen, als de film uiteindelijk eindigt met de kerel uit het begin die op de camera ejaculeert. Althans eindigt, we krijgen eerst nog acht minuten een zwart beeld en daarna testbeeld en dan is de koek echt op. Er is geen enkele vorm van dialoog, de soundtrack bestaat uit diegetische geluiden, piano en orgelmuziek en hier en daar wat klanken van meeuwen en een schreeuwende vrouw. De film is gebaseerd op de erotische schandaalroman ‘Story of the Eye’ van George Bataille en volgt dezelfde dromerige ‘structuur’. De DVD cover wist het voor een keer treffend te verwoorden: de film is deels surrealisme, deels porno en deels gewoon onzin.



Bill Krohn (jazeker, dezelfde Bill Krohn die al sinds jaar en dag voor ‘Cahiers du Cinema’ schrijft) haalt in zijn liner notes terecht Jacques Rivette aan die ooit zei dat iedere film twee keer gezien moet worden: een keer voor verrassing en een keer voor verrukking. En zo is het maar net ‘George Bataille’s Story of the Eye’ is zonder meer een van de meest spraakmakende en authentieke stukjes cinema van de laatste jaren. Of het enkel provocatie is of de toekomst van de underground film zou ik niet durven te zeggen, maar ik zet mijn geld in op het laatste. Iedere avontuurlijke filmliefhebber moet dit echt gezien hebben.