Night of the Hunter *****

Regie: Charles Laughton (1955)

Dat Charles Laughton een fenomenaal acteur was wist ik al, want je hoeft enkel naar zijn rol in bijvoorbeeld Billy Wilder’s ‘Witness for the Prosecution’ te kijken om daar achter te komen. Hij heeft echter ook exact een film geregisseerd en dat is het sublieme ‘Night of the Hunter’. Robert Mitchum zet een heerlijke rol neer als sadistische en moraalloze gek die zover wil gaan om twee kinderen uit de weg te ruimen om een hoop poen te bemachtigen. Het is een onderwerp dat zeker in Hollywoodfilms uit deze tijd verre van gemeengoed is en enkele behoorlijk grimmige scènes voelen zeer on-Hollywood aan. Daarnaast is de film feitelijk een sprookje, verteld vanuit het perspectief van twee kleine kinderen, ook al niet direct normaal in deze periode, zelfs buiten Hollywood (Clement’s ‘Jeux Interdits’ uit 1952 is het enige voorbeeld wat me direct te binnen schiet), waarbij vooral de jonge knul een puike prestatie neerzet. Verder zijn er eervolle vermeldingen voor Shelly Winters (ook al is haar rol zeer klein) en zwijgende film veterane Lilian Gish, die een zeer memorabele en warme indruk achter laat. Het is echter vooral de visuele wijze waarop Laughton zijn verhaal over goed en kwaad in beeld brengt die het meest imponeert. Dat Laughton zijn inspiratie voor de belichting, decors en composities haalde uit het Duitse Expressionisme is overduidelijk, maar het werkt hier allemaal perfect, want het spel met licht en donker, evenals de tegenstelling van abstractie en het picturale werkt hier allemaal de thematiek op indrukwekkende wijze in de hand. ‘Night of the Hunter’ is een behoorlijk unieke film en essentieel kijkvoer voor iedereen. Maar een film met een dergelijke compositie zou toch iedereen over de streep moeten trekken?