Silent Hill ***

Regie: Christophe Gans (2006)

Het op een doordeweekse middag, onder het genot van wat lauwe cola en een zak chips, kijken van een horrorfilm in de bioscoop behoort met gemakt tot de top 10 van mijn favoriete tijdsbestedingen. En zo dus ook ‘Silent Hill’, een film waarvan ik de trailer gezien had en wist dat het op een of andere game gebaseerd was. Je kunt lang en breed lullen over een horrorfilm, maar er is uiteindelijk maar een zinvol criterium en dat is of een horrorfilm werkt of niet. En ‘Silent Hill’ werkt, althans voor het overgrote deel. Naar het einde toe wordt het allemaal redelijk ridicuul en het moment dat de pointe van de film duidelijk gemaakt wordt (in een soort van experimentele homevideo stijl) wordt de altijd latente computerspeloorsprong van de film wel erg duidelijk, maar het is de film vergeven. Helemaal omdat we ook nog eens getrakteerd worden op een soort van Hellraiser-achtig feestje, erg leuk. ‘Silent Hill’ is typisch zo’n genrewerkje met allerlei problemen en gebreken, maar als horrorfilm werkt het gewoon. En daar draait het uiteindelijk om.