Gabrielle ****1/2

Regie: Patrice Chereau (2005)

Patrice Chereau is zeker een van de meest interessante figuren van de laatste jaren en deze film bewijst geen uitzondering daarop te zijn. De film speelt zich af in het Parijs van een tijd terug, waarin een man via een briefje leert dat zijn vrouw hem verlaten heeft, waarop de vrouw pardoes weer terugkeert. Hierop ontwikkelt zich een psychologisch steekspel tussen beide figuren, waarin de kijker sympathieën ontwikkelt voor beide kampen. De aankondiging zei het al: ‘Ingmar Bergman zou trots geweest zijn op deze film’ en het voelt inderdaad aan als een Franse variant van een film als ‘Scenes from a Marriage’ waarin blikken en onderhuidse spanning hoogtij vieren. Daarmee is echter niet gezegd dat dialoog geen belangrijke rol speelt, integendeel: de theaterachtergrond van Chereau is overal duidelijk voelbaar en beide acteurs (Isabelle Huppert en Pascal Greggory) kunnen zich naar hartelust uitleven in hun bizarre verbale en emotionele steekspel. Chereau trekt veel visuele registers open, maar plamuurt het geheel nergens vol: hij gebruik weliswaar een combinatie van zwart-wit en kleur, gebruikt geschreven tekst, filmt eenzelfde situatie vaak vanuit verschillende standpunten en gebruikt een mooie combinatie van jump-cuts en gracieuze camerabewegingen, maar het zit nergens in de weg. De scènes waarin de twee elkaar verbaal te lijf gaan zijn juist zeer conventioneel gefilmd en werken daardoor, terwijl de rest van de film een prettige visuele stijl meekrijgt. ‘Gabrielle’ is een zeer sterke film, maar ik moest helaas vlak voor het einde weg, dus ik weet niet hoe de film eindigt. Kan iemand mij illumineren?

En meteen na deze film mocht ik nog een werkelijk prachtige pianorecital meemaken met werken van Charles Ives en Alvin Curran. Vooral het Ives stuk was van adembenemende kwaliteit en complexiteit. Maar dat is weer een heel ander verhaal…