The Day of the Locust ****1/2

Regie: John Schlesinger (1974)

‘The Day of The Locust’ speelt zich af in het Hollywood van de glamoreuze jaren ’30 en is tegelijkertijd zowel een ode als een dikke satire op deze levensstijl. De periode is op werkelijk verbluffende wijze leven in geblazen, waarbij de prestaties van super DoP Conrad Hall en de decors en aankleding het meest in het oog springen. Aanvankelijk kon ik de film maar moeilijk in de tijdsgeest van de jaren ’70 plaatsen: in plaats van een nadruk op realisme en interesse in hedendaagse onderwerpen, concentreert deze film zich immers op vervolgen tijden die met zijn warme belichting en zachte kleurenfilters in schril contrast stond met de sociaal-realistische drama’s als ‘Midnight Cowboy’ en ‘Darling’ waar ik John Schlesinger mee associeerde. Ik had dan ook aanvankelijk grote moeite om in de film te komen (wat ook grotendeels aan mijn eigen concentratieproblemen lag), totdat daar ineens Die Climax was. Die Climax, daar was ik totaal niet op voorbereid. Want de laatste 20 minuten van de film werd ik ineens op een surrealistische orgie van geweld getrakteerd die zijn weerga niet kent. Sinds Eisenstein’s fameuze trappenscène in ‘Potemkin’ is massahysterie niet meer zo intens, zo afschuwelijk, zo realistisch en zo shockerend in beeld gebracht. Ik moet de film als geheel nog eens aandachtig bekijken, maar de laatste 20 minuten van de film behoren zonder enige twijfel tot de allerbeste 20 minuten uit de complete filmgeschiedenis. Dit is waarlijk essentieel kijkmateriaal. Ik zit nog steeds te trillen op mijn benen.

Essentieel