The DaVinci Code *1/2

Regie: Ron Howard (2006)

Oh, oh, mijn ergste verwachtingen zijn volledig uitgekomen. Ik heb het boek nimmer gelezen en naar aanleiding van deze film zal ik Dan Brown’s literaire meesterwerk ook nooit gaan lezen. Het scenario is werkelijk een grote aaneenschakeling van oninteressante mysteries, onlogica en debieliteiten. Het bleef zich maar voortslepen en het kon me allemaal volkomen gestolen worden. De acteurs maken het er allemaal niet beter op, waarbij Ian McKellan zich als enige ontrok aan de algehele malaise. Tom Hanks geeft een soort van gemoderniseerde variant van ‘The Invisible Man’ ten beste. Als je in zijn plaats een pop had weggezet of hem helemaal had weggelaten, had ik het ook geloofd en dat deze man geld gekregen heeft voor dit broddelwerk is mindboggling. Wat dat betreft vond ik de goedbetaalde baan van Jean Reno een stuk logischer, want deze aimabele Fransoos geeft een indrukwekkende workshop in waardeloos acteren. Hij deed tenminste nog iets voor de kost. Dat de pedante troela Audrey Tatou mij nimmer zal gaan kunnen bekoren, daar heb ik me allang bij neergelegd, hoewel ze in deze film als nazaat van Jezus een indrukwekkende gave had: ze kon dan misschien niet over water lopen, maar om als een volleerde Michael Schumacher met 80 kilometer per uur achteruit te kunnen rijden door hartje Parijs en jezelf niet faliekant aan gort rijden, is zeker wel een Goddelijke gave nodig. Deze ridicule scène is overigens een van de meest walgelijk gefilmde en gemonteerde actiescène ooit, maar dan komen we bij de crux van de hele zaak: de immens talentloze paljas Meneer Ron Howard. Ik vermoed dat deze meneer tegenwoordig lijdt aan een combinatie van Parkinson en ADHD, want hij leek zijn camera geen moment stil te kunnen houden. Ik werd bijkans misselijk van al het gezwier en gezwaai met die camera, terwijl dit ook een typisch staaltje ‘editing to cover up bad shooting’ was. Ron Howard probeert wanhopig te verhullen dat hij geen enkele vorm van visie of een eigen visuele stijl heeft, maar juist door die krampachtige pogingen wordt het pijnlijk duidelijk dat de man nog minder talent heeft dan Ed Wood. Een ding bleef ons gelukkig wel grotendeels bespaard en dat is Howards irritante neiging om alles er drieduimendik bovenop te leggen en ons alles door de strot te duwen, hoewel de clichématige muziek van Hans Zimmer geen enkele ruimte onbenut laat om ons gevoel een bepaalde richting in te douwen. Het onthullende einde was zo’n typisch geval. De enige reden dat ik in de gaten had dat hier iets onthuld werd was dankzij de bombastische troep die Zimmer ons voorschotelde en als ik ergens gallisch van wordt, dan is het wel als de beelden de muziek ondersteunen in plaats van andersom.

Als ik een Ayatollah geweest zou zijn, dan zou ik bij deze een fatwa over Ron Howard hebben uitgesproken. Niet zozeer vanwege de ‘controversiële’ aard van de film als wel vanwege het algehele gebrek aan kwaliteit waar die Lieve Jongen met die fijngeknepen oogjes en dat piepstemmetje ons iedere keer weer mee lastig valt. Maar ik ben geen Ayatollah, dus ga ik vanaf heden simpelweg alles waar Howard zijn naam aan verbonden heeft gewoon systematisch mijden. Hoewel… zelfkastijding went nooit….