Ashik Kerib ***

Regie: Sergei Paradjanov & Dodo Abashidze (1988)

Wederom een volstrekt onbegrijpelijke tableau vivant film van Sergei Paradjanov. Deze film is gebaseerd op een sprookje van Lermontov en ik had aanvankelijk het idee dat er iets meer van een verhalend aspect in deze film zat, ook al begreep ik er uiteindelijk weer helemaal geen snars van. De prachtige beeldenstroom trok weer als een soort van koortsdroom aan me voorbij zonder dat ik mijn vinger ook maar ergens op kon leggen; de Glenfiddich zal daarbij vermoedelijk niet geholpen hebben. Paradjanov laat net als in ‘Legend of the Suram Fortress’ zijn tableau stijl enigszins los, want hier zijn zelfs wat camerabewegingen te zien en iets wat lijkt op dialoog, ook al is het uiteraard weer hetzelfde poëtische gebrabbel waar ik niets van begrijp. De film is opgedragen aan Pardjanov’s goede vriend Andrei Tarkovsky – toe maar. Ik denk niet dat ik ooit iets van de films van Paradjanov zal begrijpen, dat is misschien het lot waar ik mee leren leven moet. Ik voel me zo dom.