Slumdog Millionaire (Danny Boyle, 2008) **

Oh dear, Danny Boyle goes slumming? Voor diegenen die de term niet kennen: met ‘slumming’ wordt bedoeld dat rijke mensen op vakantie gaan in hele arme gebieden om zich om die manier superieur te voelen en de armoede als het ware uit te buiten. De bedoelingen van ‘Slumdog Millionaire’ zijn ongetwijfeld goed, maar ik vond het resultaat grenzen aan het weerzinwekkende. Ik heb de film in de pers omschreven zien worden als een feelgood movie, maar ik heb toch echt een andere film gezien blijkbaar. Al vanaf het moment dat het kind letterlijk in de stront springt voelde ik me bijzonder ongemakkelijk, een gevoel wat nimmer weggegaan is – het was voor mij de feelbad movie of the decade. Het is een soort onrealistische kapitalistische fantasie die op realistische armoede geprojecteerd wordt en als entertainment gepresenteerd wordt. Maar wat wil de film nu precies zeggen? Dat al die miljoenen kinderen zonder uitzicht in de sloppenwijken maar hoop moeten hebben omdat er een minuscule kans is dat het ooit goed gaat komen? Of is het juist een kritiek op dit soort fantasieën? Maar hoe moeten we het einde dan lezen? En die knipoog naar Bollywood tijdens de aftiteling, is dat soms een goedkope poging om deze film ineens aan de Indiase cultuur te koppelen, terwijl de rest van de film in alle opzichten een volledig Westerse film is, als een soort goedmakertje? De hectische visuele stijl gaf mij ook meer hoofdpijn dan plezier en deed me constant het gevoel geven dat ik naar ‘City of God Part II’ zat te kijken en dat kan ik niet als compliment bedoelen. Daarnaast miste het iedere vorm van dramatische structuur en bevatte het vrijwel louter hele nare personages, met als ultiem dieptepunt die presentator die er in slaagde om nog vele malen vervelender te zijn dan Robert Ten Brink – geen geringe prestatie. Het enige lichtpuntje was die schattige Indiase jongen die me nog iets bood om mezelf op te concentreren, verder was het vanaf minuut tien verlangen naar het einde van deze marteling.