Naked Lunch *****

Regie: David Cronenberg (1991)

Ik zag deze film voor het laatst een jaar of drie geleden en ik heb het altijd al een fantastische film gevonden en deze keer was het geen uitzondering. Gebleven was de waardering voor de muziekkeuze om de free jazz van Ornette Coleman te vermengen met de nieuw geschreven muziek van Howard Shore, wat enorm bijdraagt aan de bizarre sfeer. Tevens vond ik het nog steeds erg bijzonder om te zien hoe Cronenberg elementen uit het boek van William Burroughs (dat ik al jaren in de kast heb staan, maar nog nooit uitgelezen heb) combineert met autobiografische aspecten uit diens leven (een verdubbeling omdat het boek in zekere zin ook al autobiografisch was), waardoor de bijna ongeloofwaardige situatie ontstaat dat een bizarre film als deze deels een waargebeurd verhaal is. Maar dit keer was er een compleet nieuwe dimensie bijgekomen en dat was het kleurgebruik van het setdesign, welke verbluffend mooi was en waarbij ik meermalen het gevoel kreeg naar de kleuren van een stripverfilming of oude Technicolor film te zitten kijken. Ik kon me deze dimensie uit mijn voorgaande drie kijkbeurten absoluut niet herinneren en nu kan het liggen aan het gegeven dat ik de film nu voor het eerst op de Criterion release zag en niet de oude Nederlandse release die ik gewend was of aan het gegeven dat ik inmiddels een verder geevolueerde kijkhouding heb ontwikkeld of wellicht een combinatie van beiden. Maar feit was dat ik de film in zekere zin compleet voor het eerst zag en dat was een zeer opwindende ervaring.