Duel in the Sun ****1/2

Regie: King Vidor (1946)

Als je in het woordenboek het word megalomanie opzoekt, dan staat daar een foto van David O. Selznick, een van de meest excentrieke en zelfverheerlijkende producenten van Hollywood. Zijn onvermoeide hang naar een eigen plaats in de annalen van de filmgeschiedenis had ons eerder al het uiterst vermoeiende ‘Gone with the Wind’ opgeleverd, vermoedelijk de film waardoor Selznick nog het meest door herinnerd word. Van eenzelfde laken een pak, maar dan veel interessanter is het onwaarschijnlijke ‘Duel in the Sun’, een film die net zo ambitieus is als ‘Gone with the Wind’ maar geen slaapverwekkende troep is, maar een meesterwerk. Een problematisch meesterwerk, dat wel, maar zo een van het type waarin de positieve punten dermate overweldigend zijn dat je bereid bent de fouten te vergeven. Fouten zijn er zeker in deze film, welke hoofdzakelijk veroorzaakt worden door de nimmer aflatende bemoeizucht van Selznick. Zijn eis dat zijn vriendinnetje Jennifer Jones de hoofdrol kreeg was een van de eerste en grootste obstakels, omdat het arme grietje hopeloos wordt weggespeeld door acteergiganten als Joseph Cotten, Gregory Peck, Lionel Barrymore en Lilian Gish. Een film met een acterende pop in de hoofdrol kan feitelijk al bij voorbaat niet meer helemaal geslaagd zijn. Maar Selznick had ditmaal het briljante inzicht om niemand minder dan King Vidor als regisseur aan te stellen, een van de meest experimentele regisseurs van Klassiek Hollywood, wiens visueel sublieme ‘The Fountainhead’ ook al zo overweldigend was. Vidor had het net als andere regisseur vreselijk moeilijk met een constant over zijn schouder meekijkende Selznick, maar wist al in de eerste paar minuten te zorgen voor expressievere kleurenschema’s dan in vier uur lang ‘Gone with the Wind’ te zien waren geweest. De film is ook de rest van de film een cinematografisch wonder, een exposé van overdadige belichting en uitbundige Technicolor kleuren. In combinatie met hysterisch melodrama lijkt dit altijd een winnende combinatie te zijn, zoals ook later in bijvoorbeeld de films van Douglas Sirk en Pedro Almodóvar zou blijken. Sublieme film.