Inferno ****1/2

Regie: Dario Argento (1980)

Ooit, enkele jaren geleden zag ik ‘Suspiria’ en mijn jonge geest was duidelijk nog niet klaar voor wat het in die film te zien kreeg, een film die vaak meer weg heeft van een avant-garde film dan van een reguliere horrorfilm. Nu, enkele jaren en vele films later is mijn visuele sensibiliteit aanzienlijk vergroot en kon het gewoon haast niet fout gaan met deze film. Ik was al lang op de hoogte van de status van deze film en inderdaad kreeg ik eenzelfde soort fantasmagorie voorgeschoteld, met het grote verschil ten opzichte van ‘Suspiria’ dat ik ditmaal van begin tot eind aan de buis gekluisterd zat. Een paar dagen geleden vergeleek ik in mijn stukje over Minnelli’s ‘The Pirate’ al de musical met de horrorfilm en na het zien van een film als deze werden de gelijkenissen me almaar duidelijker. Het is zo fascinerend om te zien hoe twee ogenschijnlijk bijna tegengestelde genres zulke verwantschappen tentoon spreiden, vooral in hun enorme gekunsteldheid (in positieve zin) en lak aan realisme. Want hoe je het ook wendt of keert, de uitgesponnen en hallucinerende horrorscènes in ‘Inferno’ zijn even zorgvuldig gechoreografeerd, kunstmatig belicht en overdadig aangekleed als ieder willekeurig musicalnummer in Minnelli. Beiden zetten de narratie tijdelijk stop voor een schaamteloze en intense filmische escapade en beiden bieden daarmee een verhoogde esthetische ervaring. De typisch pompeuze muziek van Keith Emerson past perfect bij de uitzinnige beeldenstroom die Argento over de kijker heen stort en vormt een sterke voortzetting van de hoogwaardige muziektraditie die Argento onderhield middels Ennio Morricone en The Goblins. Ik had Argento reeds hoog zitten op visueel vlak, maar dit is toch zeker visueel zijn mooiste en bevestigt voor mij enkel zijn oog voor kleur en detail. Ik wil ‘Inferno’ niets minder dan een weergaloze film noemen.