Dangerous Seductress ****

Regie: John Miller (1992)

Al op voorhand deed deze film me denken aan het geweldige ‘Lady Terminator’, al was het maar omdat het me een Indonesische exploitationfilm leek met veel schieten en zwarte magie en het verbaasde me dan ook weinig dat de geweldenaar achter dat kunststukje, Jalil Jackson hier als associate director op de begingeneriek stond. Direct worden we in de actie gestort en eigenlijk komen we daar niet meer uit. Toen een afgehakte vinger het op een wandelen zette, een vrouw onder begeleiding van indrukwekkende blauwe bliksemschichten ten tonele verscheen, we op Evil Dead-achtige point of view shots van een kwade geest getrakteerd werden, er skelettenhanden uit de grond omhoog kwamen waar een beeldschoon wijf uit ontstond, terwijl er en passant nog een hond aan haar skelettenbeen komt kluiven waarna het arme beestje onthoofd en zijn bloed opgezogen wordt, wist ik dat ik me kostelijk zou gaan vermaken met deze volstrekt stompzinnige rolprent.

Het verhaaltje draait om een soort Baywatch babe heks die uit de dood herrijst dankzij een andere Baywatch babe, die vervolgens met de tieten naar voren mannen verleidt, waar de demonische lusten van haar meesteres op botgevierd kunnen worden. Ik noemde niet voor niets Baywatch, want deze serie was ten tijde van deze film ongetwijfeld op zijn hoogtepunt aangezien het duidelijk deels model gestaan heeft voor deze film – er is zelfs een complete sequentie waarin allerlei wulps vrouwelijk vlees door de branding rent, een sequentie waarvan het nut mij volledig ontging, maar die mij sterk terug deed verlangen naar de laagtijdagen van David Hasselhoff en Pamela Anderson. Vermeng dat concept met vampirisme, vlees- en vishaken en Lucio Fulci-style gore en je hebt weer het sublieme alcoholtainment. Ik heb in ieder geval meermalen schaterlachend voor de buis gezeten en moest mezelf soms in de arm knijpen om me ervan te vergewissen dat ik het echt allemaal zag gebeuren op het scherm.