LSD Trip 2 Maandag 20 augustus

15:55

Ik was toch weer een klein beetje zenuwachtig aan het begin van mijn tweede trip – vermoedelijk zal ik dit altijd blijven, het is toch een enorme ervaring, zo’n trip. Maar ik voelde me verder uitstekend, dus er kon niets misgaan. Het zegeltje ging op mijn tong en het was daarna wachten op wat er komen ging.

17:00

Langzaamaan begon de LSD zijn werk te doen. Ik zette ‘Dog Star Man’ van Stan Brakhage op. Geïntrigeerd keek ik weer naar die ongelooflijke stroom aan beelden die Brakhage op het scherm heeft weten te toveren. Gebiologeerd lag ik te kijken, aan de buis gekluisterd. De wereld van ‘Dog Star Man’ werd langzaam mijn wereld. Ik hoorde dat het Sigur Ros was op de computer, maar het vormde een synthese met de beelden van Brakhage, beeld en muziek leken een te worden. Ik voelde een intense band met een film die ik reeds als een van mijn favorieten beschouwde, het werd ‘mijn’ film. Ik keek weg van het scherm en de wereld om me heen werd eenzelfde wereld als van ‘Dog Star Man’ – de LSD had nu echt ingezet en de wereld om me heen begon ernstige vervormingen aan te nemen. Ik had al wel snel door dat de LSD dosis dit keer een stuk minder was dan de vorige keer, wat dus tot gevolg had dat ik minder kon doordringen tot de spirituele ervaring die ik vorige keer wel gehad had.

(even voor de duidelijkheid: iedere LSD trip is als het ware een spirituele reis van het heden, terug naar je verleden, via jeugd, naar je geboorte en dan verder voorbij dat punt, het punt waar je een soort kosmische energie kunt voelen, om uiteindelijk weer de omgekeerde weg te bewandelen waarin de wereld om je heen weer in elkaar wordt gezet en het is deze reis heen en terug en de daarmee gepaard gaande sensatie van ‘het ontdekken’ die de LSD trip zo bijzonder en levensvreugdig maakt. En hoe sterker de dosis, hoe verder je terug kunt in jezelf, hoe sterker het gevoel van uittreding wordt).

Dit keer dus weinig uittreding, ik bleef de gehele trip volledig bij bewustzijn, iets wat ik aanvankelijk als jammer ervoer, een teleurstelling die ik echter snel kon verwerken.

18:45

‘The End’. Verhip, is de complete anderhalf uur van ‘Dog Star Man’ nu al voorbij? Het was niet zo verwonderlijk aangezien tijd een compleet andere dimensie aanneemt tijdens de trip, maar zo snel had ik het einde ook weer niet verwacht. Het voordeel dat de trip niet zo diep ging was dat ik wel erg snel naar buiten kon. Ik twijfelde even of ik dat wel doen moest, want ik bevond me op de piek van de trip, maar voelde dat ik het aankon. Op LSD het verkeer ingaan is vermoedelijk niet het meest slimme wat je kan doen, maar ik leef in een niet al te druk stadje dus dat moest goed komen, zeker te voet. Bij het oversteken was het wel even uitkijken geblazen, want het was moeilijk om de afstand van de aankomende auto’s goed in te schatten, het ene moment leken ze erg ver weg en ineens waren ze recht voor mijn neus. Maar gewoon even wachten tot er echt niets meer aankomt dan. Ik kwam op een krijtrode weg aan, waarbij het rood van de weg me bijna overweldigde. Ik wereld overvallen door een gigantische kleurensensatie, de meest mooie, heldere en intense kleuren zag ik ineens overal. Ik waande me in een cartoon, met intense kleuren, die alle kanten kon opschieten en waarbij de krankzinnige muziek van Raz Mesinai (Ghosts of the Gulag III) mijn cartoon intekende, want ik had het gevoel dat de muziek de beelden bepaalde. De wereld zag eruit als een Jean-Luc Godard videofilm:

Ik kwam bij een drukke doorgaande weg. Even, heel even, had ik een moment waarop ik besefte dat een LSD trip fout kan gaan: de ervaringen werden dermate overweldigend dat ik me goed kon voorstellen dat op zo’n moment het fout kan lopen. Ik verloor gelukkig echter nergens de controle over de situatie. Het was weer een merkwaardige sensatie om te lopen en het gevoel hebben stil te staan. Ik keek naar beneden en zag mijn benen echt bewegen, toch leek ik geen meter vooruit te komen. Als ik vooruit keek leek de wereld stil te staan, keek ik naar de zijkant dan ging de wereld weer verder. Ik besefte me het grote verschil tussen stil staan en in beweging zijn: ik bleef in een bocht even stilstaan en prompt vormden zich allerlei beelden om me heen, allerlei constructies van de werkelijkheid. Draaide ik mijn hoofd dan verdwenen deze constructies weer als sneeuw voor de zon en het was bijzonder om te merken dat het even focussen op een specifiek punt ook direct een vastheid van perceptie met zich meebracht, terwijl met iedere beweging de wereld weer een soort vloeibare vorm aannam. Verwonderd speelde ik enkele malen met dit effect.

De pulserende sequencer ritmes van Booka Shade begonnen mij over te nemen, mijn wereld begon zich af te stemmen op die ritmes. Ik voelde de muziek dwars door me heen stromen, de muziek nam letterlijk de plaats van mijn gedachten in, mijn geest werd Booka Shade. Mijn ipod had als het ware mijn geest ingenomen, als een biomechanische verbinding uit een Cronenberg film. Voortgestuwd door Booka Shade (‘Frantic’) vervolgde ik mijn weg.

Het was kermis in Oosterhout en deze kermis vormde was de perfecte uitloop van de mentale speeltuin zoals ik de wereld op dat moment ervoer. Ik wist dat al die overdadige indrukken van de kermis me al snel te veel zouden worden, maar dat was ook exact de bedoeling, want net achter die kermis lag een rustiek park waar ik letterlijk tot rust kon komen. Het was een leerzame ervaring om een paar keer op en neer te gaan tussen die lawaaierige kermiswereld en de rustieke omgeving van ‘mijn parkje’, waar ik chocola naar binnen schrokte met de gretigheid en schaamteloosheid van een stereotiep vraatzuchtig dikkertje uit een of andere foute film. Wat een smaaksensatie was die chocola!

Binnen handbereik had ik hier twee microkosmossen: de kermis, wat symbool kon staan voor alles waar ik uit deze moderne maatschappij aan wil ontvluchten (hectisch, kil, gejaagd, uiterlijk vertoon, lawaaierig, overdadig aan visuele invloeden) en mijn eigen serene wereld van het parkje, waar ik een kon zijn met de natuur. Hoewel ik enkele malen op een neer geweest ben vond ik uiteindelijk het park toch beter bij mijn gemoedstoestand van dat moment passen, dit zou mijn habitat worden voor een poosje. Ik zag een bankje staan bij een boom en na enige aarzeling ging ik er uiteindelijk toch op zitten, mezelf niet storende aan een groepje jongeren dat even verderop vermoedelijk joints zat te roken en mij vermoedelijk met verbijstering gadegeslagen heeft. Niet gehinderd door het ietwat natte gras ging ik in het gras liggen en de klanken van Spiritualized klonken als een symfonie – eerst stortte ‘Broken Heart’ massa’s rust over me heen, en het nummer ‘Cool Waves’ bracht me intens veel levensvreugde, de klanken kwamen over me heen als prettige koude luchtstromen. Ik ging in kleermakerszit zitten en verwonderde me constant over de kleine wereld om me heen: de grassprieten, de blaadjes op de grond, het slijk – alles zag er uit alsof ik het voor de eerste keer zag en ik werd overspoeld door een gevoel van één zijn met de natuur. De muziek van Spiritualized kreeg ineens een heel andere betekenis toen ik het letterlijk tegen me voelde spreken, het is een van die vele besefmomenten die je dankzij LSD kunt beleven: dingen die je altijd al wel gekend of geweten hebt zonder daar echt bij stil te staan, zonder het echt te beseffen. Bijzonder was het ook om te kunnen spelen met mijn eigen microkosmos en de rest van de wereld: even opkijken en de wereld leek bijna overweldigend in zijn omvang, terwijl een simpel naar beneden kijken een heerlijk veilige en vertrouwbare omgeving opleverde.

19:45

Ik had nog meer chocola nodig, gelukkig is de supermarkt nog net open. Wacht even, dat is wel dezelfde supermarkt waar je werkt, Maikel, daar wil je niet direct zo gezien worden. Nou goed, maar hopen weinig bekenden tegen het lijf te lopen. De vreselijke supermarktverlichting deed me bijna pijn aan de ogen in al zijn lelijkheid, zo snel mogelijk weer weg hier. Snel twee repen chocola uit het vak gegrepen en gelukkig! er zat een collega achter de kassa die ik verder niet vaak spreek, dus een simpel knikje van herkenning is voldoende – geen moeilijke gesprekken, want hoe elastisch je geest ook is op LSD, het vormen van coherente zinnen kan een onmogelijke opgave zijn, net als andere aardse zaken zoals het bedienen van een mobiele telefoon – dat werkt toch allemaal op een ander vlak. Maar goed, zwijgend een briefje van vijf overhandigen, uiteraard wat klungelig het teruggegeven wisselgeld wat laten vallen en oprapen en daarna snel weer naar buiten.

Het werd donker en in deze schemering voelde mijn geest aan als een enorme rekbare elastische bal: ik voelde me extreem op mijn gemak, ik voelde me euforisch, ik had energie. De groovy muziek van Amorphous Androgynous met het nummer ‘High and Dry’ bracht uitkomst, de ideale LSD muziek. Dansend ging ik door de straten van Oosterhout, waar de schemering nu snel inzette. Ik voelde dat de LSD trip ten einde liep, de visuele vervormingen werden minder. Het werd tijd om een vriend op te zoeken, temeer omdat er nog een klein geschil tussen ons beiden op te lossen was en er is geen beter moment dan na een LSD trip om even je gehele geweten schoon te vegen.

21:15

Samen over de kermis, dat was er een dag eerder bij ingeschoten. Dezelfde kermis van een paar uur eerder was nu een stuk rustgevender, met slechts milde hallucinaties nog. De mensen op de kermis waren beangstigend in hun leegheid. Gezichten die dwars door je heen kijken, zonder enig gevoel of warmte. Mensen, kijk eens om je heen! Zie eens in wat voor mooie wereld je loopt! Loop jezelf niet constant voorbij! Kijk eens naar binnen in plaats van enkel naar buiten! Tijdens mijn eerdere zwerftochten over de kermis zal ik vermoedelijk ook dwars door allerlei mensen heen gekeken hebben met een blik op oneindig, maar deze mensen kijken standaard zo. Niet dat dit iets nieuws is voor me natuurlijk, maar na mijn eigen langdurige introspectie werd het me ineens allemaal pijnlijk duidelijk in wat voor kille maatschappij we tegenwoordig leven – een pijnlijke constatering die echter teniet gedaan werd door het overweldigende positivisme wat ik door me heen voelde stromen omdat ik weer overal schoonheid in het bestaan zag, een gevoel dat eigenlijk sinds mijn eerste LSD trip drie weken terug nooit meer weggegaan was, maar nu weer extra versterkt was. Enigszins verwonderd keek ik naar de vele flitsende lichten, het draaiende staal van de attracties, de kunstmatige rook – er vormden zich mooie patronen voor me in kleur en vorm. Kermis blijft een fenomeen dat niet bepaald aan mij besteed is, maar de visuele invloeden waren op dat moment indrukwekkend.

22:00

De rust en veiligheid van ons stamcafé in, waar ik mezelf te goed deed aan een heerlijk broodje Serranoham – de inwendige mens moet soms toch ook gevoed worden. Het was relatief druk in het café voor een maandagavond, veel mensen van de kermis. Ik keek naast me en zag een ietwat dommige man zitten. Ik voelde tegelijkertijd een bijna enge superioriteit als een enorme compassie voor de man: hij had het erg duidelijk naar zijn zin en ik voelde een enorme golf van warmte door me heen stromen toen ik zag hoe goed de man zich vermaakte. Na een paar goede gesprekken, enkele biertjes en een whisky nam ik rond 01:00 uur afscheid van mijn vriend, het was tijd om naar huis te gaan.

03:15

Kon toch echt niet slapen uiteraard. Maar wat GHB ingenomen en besloten om naar buiten te gaan. Het was een klein beetje fris, maar niets wat een lekkere, lange blouse niet kon verhelpen. Ik besloot om een deel van mijn route van vanmiddag wederom te volgen, nu begeleid door verscheidene dingen als het intens lullige en tegelijkertijd heerlijk rustgevende ‘Les Demoiselles’ van Brian Eno/Harmonia, lyrische Ennio Morricone muziek, de rustieke Plastikman techno van Consumed en de grieperige droompop van Julee Cruise. Plekken die voorheen nog een overdaad aan indrukken leken te geven vormden nu een oase van rust en kalmte. Dezelfde krijtrode weg waarop ik me voorheen nog in Jean-Luc Godard videofilm had gewaand, was nu spookachtig verlicht met een oranjeachtig schijnsel – als Bela Tarr ooit een kleurenfilm gaat maken dan ziet de archetypische desolate Tarr weg er zo uit. Ik kwam slechts twee auto’s tegen op mijn nachtelijke trip, verder waande ik mij alleen op de wereld. Alleen met mezelf, alleen met mijn gedachten. Het was weer een mooie trip.