Ju, tu, il, elle **1/2

Regie: Chantal Akerman (1974)

Na het indrukwekkende ‘Hotel Monterey’ kon ik met deze film van Chantal Akerman helaas bitter weinig. Grootste probleem was dat ik geen flauw idee had wat Akerman met de film wilde zeggen, terwijl ik dat bij ‘Hotel Monterey’ wel had, bij die film voelde ik een verhoogd esthetisch gevoel en meende ik een doel te zien. Of dat het effect was wat Akerman bedoeld had is dan niet eens meer van belang, want het gaat erom dat het kunstwerk als het ware tot me sprak, dat ik een dialoog had met wat ik zag. En als deze dialoog uitblijft, blijft abstracte kunst (wat Akerman’s structuralistische films in meer of mindere mate zijn) altijd wat het is, volledig abstract, en het succes van dit soort kunst valt of staat dus of je kunt relateren aan wat je ziet.

Akerman speelt hier zelf de hoofdrol en in het begin wordt op een bijzonder klinische wijze, die mij zeer sterk deed denken aan Bresson’s ‘A Man Escaped’, getoond wat ze in haar appartement doet, allerlei vrij zinloze dingen met een vreemd soort vastberadenheid. Om alles nog eens nog wat ‘saaier’ te maken vertelt Akerman op de voice-over ook nog eens wat ze gaat doen, nog voordat je het ziet, zodat de relatie tussen beeld en geluid er een wordt van volstrekte overbodigheid, want er wordt immers reeds verklapt wat er gebeuren gaat. Hierna wordt de film wordt minder rigide in zijn structuur en daarmee voor mij ook minder interessant, vooral omdat ik dus weinig begreep wat het nu allemaal voor doel diende. Er zaten zeker wel enkele mooie momenten in – vooral de sequentie waarin Akerman een truckchauffeur aftrekt had een merkwaardige intensiteit doordat je verder niets echt zag maar alles door de man in detail verbaal werd beschreven en de lange lesbische vrijscène op het eind vond ik esthetisch mooi om te zien. Daarnaast vond ik het bijzonder dapper dat Akerman zo’n persoonlijke film durfde te maken (ze was op dat moment pas 24), maar voorlopig kan ik weinig met de film als geheel.