Shortbus ****1/2

Regie: John Cameron Mitchell (2006)

Er zijn films die je goed vindt omdat ze een overweldigende esthetische ervaring bieden en er zijn films die je goed vindt omdat je jezelf erg kunt herkennen in de wereld die geschetst wordt. ‘Short Bus’ valt voor mij in de laatste categorie; ik wilde de film ook al zien voordat ie uitgebracht was maar onder het motto ‘beter laat dan nooit’ zag ik hem nu pas. John Cameron Mitchell schetst een Manhattan waarin alle vormen van seksualiteit een plaats hebben, een wereld waarin op iedere hoek van de straat seks te vinden is, maar waarin de zoektocht naar echte liefde, affectie of genegenheid vaak een bijzonder moeizame is. Zelden heb ik de vaak oppervlakkige gayscene zo treffend in beeld gebracht zien worden, het was een beeld waarin ik me bijzonder goed kon herkennen. Er is toch opvallend veel tederheid te vinden in een film met zoveel expliciete seks en het is deze curieuze mengeling van intimiteit en hardcore porno die deze film zo bijzonder maakt. En het was allemaal zo verdomde herkenbaar voor me dat ik er bijna eng van werd. Het is een humoristisch-kritische blik op bepaalde randgebieden van de hedendaagse maatschappij, niet ongespeend van enige melancholie en misschien zelfs wel hypochondrie. Het voelde aan als een bijzonder frisse variant van het door mij zo geliefde ‘eenzame mensen in een grote stad’ genre, zoals bijvoorbeeld de films van Wong Kar-wai, terwijl de structuur wat weg had van Altman’s meesterwerk ‘Short Cuts’. Dankzij de expliciete aard van het project zal het vermoedelijk enkel bestemd blijven voor een kleine nichemarkt maar deze intelligente, eerlijke en gedurfde film is niets minder dan een modern meesterwerkje.