Golden Earrings ***1/2

Regie: Mitchell Leisen (1947)

Mitchell Leisen is inmiddels een volledig vergeten figuur die door sommige mensen echter gezien wordt als een betere regisseur dan Billy Wilder en Preston Sturges, regisseurs die juist gingen regisseren omdat ze het beu waren dat andere regisseurs (onder wie Leisen) hun scenario’s zo verneukten. Ik zal verder geen uitspraken doen over die stelling aangezien het mijn eerste Leisen film was. Het is natuurlijk te zot voor woorden om een beeldschone Duitse (Marlene Dietrich) in een Amerikaanse film een vuile zigeunerin te laten spelen, maar dat is wat Hollywood zo mooi maakt, het is de ware Droomfabriek. Als dan ook nog eens mijn favoriete B-acteur Ray Milland aanwezig is, kan het feest voor mij niet meer stuk, helemaal niet als ook hij zich in een zigeuner outfit hijst, want dan ziet hij er nog ridiculer uit dan gewoonlijk. Eigenlijk was het allemaal niet veel soeps, maar het drukte bij mij om een of andere reden op alle juiste knopjes. Hoewel ik met enige regelmaat mezelf afvroeg waarom deze film gemaakt moest worden (en als ik me dat afvraag is er meestal iets fundamenteel mis met een film), vond ik het allemaal wel vreselijk vermakelijk.